190- 1953 à 1954

Durant l'année 1953, le père Vlassios alla chercher Kostas Patronis, afin qu'il quitte la paroisse uniate dans laquelle il chantait, et vienne exercer ses talents de chantre dans l'église nouvellement construite. Kostas restera 59 ans à animer le chœur, sans jamais rater un office, avant d'être finalement éconduit en 2012.
 
Le conseil avait été élu le 21 décembre 1952, pour deux ans. Après avoir remplacé monsieur Bacaloudis, l'un des cinq fondateurs, au bout de quelques jours, il se réunissait le 7 avril 1954 pour palier la démission de monsieur Zagoridis, également membre des cinq fondateurs. Comme pour monsieur Bacaloudis, la raison de sa démission n'était pas mentionnée.

Après le décès du père Constantin Dervissoglou, en 1951, et le retrait de monsieur Vassiloglou, il ne restait donc plus que monsieur Balabanoglou, parmi les cinq membres fondateurs, à faire encore partie de L'Annonciation, et ce alors que ces fondateurs avaient investi des sommes plus que conséquentes pour édifier l'église.

Monseigneur Mélétios Karabinis était arrivé en France en 1946, en tant que prêtre. Il sera ordonné évêque de Reggio en 1953 et deviendra évêque auxiliaire du métropolite de Thyateira. C'est à ce titre qu'il présida l'AG qui se tint le 19 décembre 1954, dans la Salle des Portraits du Palais de la Bourse. Étaient également présents le père Vlassios et monsieur Pappaduka, consul de Grèce à Lyon.
 

Mgr Mélétios Karabinis

Malgré sa démission brutale après l'AG précédente, monsieur Bacaloudis se présentait à nouveau comme candidat au conseil et était élu. Monsieur Evangelos Zagoridis, fils du fondateur, était élu lui aussi.

Monsieur Tsakonas était élu président lors de la réunion du conseil qui suivit l'AG. Il devenait le 8ème président de L'Annonciation, et le 18ème depuis 1921.

L'AG décida de plusieurs modifications touchant les statuts, dans le but d'ouvrir la Communauté. La plus importante est la fin de la cotisation obligatoire pour faire partie de l'association. L'AG décide de l'annulation des paragraphes 9, 10 et 11 de l'article 5 des statuts. En conséquence, tous les présents à cette Assemblée Générale du 19 décembre 1954 seront considérés comme des membres électeurs et éligibles, qu'ils soient en règle pour leurs cotisations ou non. 

Le règlement électoral établi en 1952 est annulé. Est également voté l'annulation de tout autre article ou paragraphe des statuts actuels pouvant considérer comme illégales les élections de l'Assemblée Générale du 19 décembre 1954. 

Le nombre de membres du conseil est porté de 9 à 15.

Le nom adopté lors de l'AG précédente - Association Cultuelle Église Orthodoxe Grecque d'Orient - L'Annonciation de Notre-Dame - est modifié. Il devient celui que nous connaissons aujourd'hui : Communauté Hellénique de Lyon et des environs - association cultuelle orthodoxe « L'Annonciation ». 

Ce nom reconnaît, pour la première fois, l'héritage de toutes les associations qui avaient fusionné depuis 1921. Il ne s'agit plus seulement de L'Annonciation, association cultuelle qui avait absorbé sans contreparties l'Union Philanthropique des hellènes de Lyon et des environs et l'Union Démocratique des hellènes de Lyon. Il s'agit de la juxtaposition des noms de ces associations, reconnaissance volontaire de ce que les Grecs de Lyon leurs devaient. 

C'était la première fois que l' « Union » n'était pas un mot vain, utilisé comme une profanation par ceux qui ne voyaient en lui que le moyen artificiel de faire valoir leurs intérêts propres. Le concept s'incarnait dans des actes et devenait réalité.

Fut alors décidée la fusion de « l'Association Cultuelle Hellénique Orthodoxe », 39 rue de la Bourse, dont les cinq membres [fondateurs] sont nommés, à vie, membres permanents, ayant les mêmes droits que ceux du Comité élu et de l'Association Cultuelle de l’Église Orthodoxe Grecque d'Orient l'Annonciation de Notre Dame, 45 rue Dumoulin.

Ces décisions, prises à l'unanimité, étaient proposées par monseigneur Mélétios, qui avait compris qu'une Église est plus qu'un ensemble de règles administratives, que chacun peut y trouver sa place et y est le bienvenu. En cela, il se démarquait de ses prédécesseurs et se comportait en pasteur dont le rayonnement ne faisait que commencer.

Il avait réuni autour de lui les fondateurs précédemment bannis, comme monsieur Bacaloudis, mais aussi les pauvres qui avaient leur cœur attaché à l'église mais ne payaient pas de cotisation, ou encore Pierre Dhikeos, dont le frère avait souvent tenté de s'accaparer les responsabilités en sclérosant la communauté. Il permettait aux femmes de voter et d'être élues. Il ne limitait plus la légitimité d'appartenance à une circonscription géographique ou à une ethnie, mais légitimait le rôle de toute personne présente.


Là s'arrêtera le présent message, car la suite de l'histoire qui s'écrira ne sera que le fruit des décisions prises ce jour du 19 décembre 1954 par monseigneur Mélétios.

190 – 1953 έως 1954

Το 1953, ο πάτερ Βλάσιος πήγε και βρήκε τον Κώστα Πατρώνη, για να του πει φύγει από την ενορία ουνιτών όπου έψελνε και να έρθει να ασκήσει το ταλέντο του ψάλτη στην εκκλησία που μόλις είχε κτιστεί.  Ο Κώστας για 59 συναπτά έτη θα εμψυχώνει τον χορό, χωρίς να χάσει ποτέ καμία τελετή, πριν διωχθεί τελικά το 2012.

Το συμβούλιο είχε εκλεχθεί στις 21 Δεκεμβρίου 1952, για δύο έτη. Αφού αντικατέστησε τον κύριο Μπακαλούδη, έναν από τους πέντε ιδρυτές, μετά από μερικές ημέρες, συνεδρίασε στις 7 Απριλίου 1954 για να αντεπεξέλθει στην παραίτηση του κυρίου Ζαγορίδη, επίσης μεταξύ των πέντε ιδρυτών. Όπως και για τον κύριο Μπακαλούδη, ο λόγος της παραίτησής του δεν αναφέρεται.

Μετά τον θάνατο του πάτερ Κωνσταντίνου Δερβίσογλου, το 1951 και την απόσυρση του κυρίου Βασίλογλου, έμενε λοιπόν μόνον ο κύριος Μπαλαμπανόγλου, από τα πέντε ιδρυτικά μέλη, στον Ευαγγελισμό, κι αυτό παρόλο που αυτοί οι ιδρυτές είχαν επενδύσει ποσά πλέον σημαντικά για να οικοδομήσουν την εκκλησία.

Ο σεβασμιότατος Μελέτιος Καραμπίνης ήρθε στην Γαλλία το 1946, ως αρχιμανδρίτης. Θα χειροτονηθεί επίσκοπος Ρηγίου το 1953 και βοηθός επίσκοπος της αρχιεπισκοπής Θυατείρων. Υπό αυτό τον τίτλο προέδρευσε στην γενική συνέλευση που έγινε στις 19 Δεκεμβρίου 1954, στην Salle des Portraits του Palais de la Bourse. Ήταν επίσης παρόντες ο Πάτερ Βλάσιος και ο κύριος Παπαδούκας, πρόξενος της Ελλάδας στη Λυών.

 

Σεβασμιότατος Μελέτιος Καραμπίνης

Παρά την βίαια παραίτησή του μετά την προηγούμενη γενική συνέλευση, ο κύριος Μπακαλούδης έβαλε πάλι υποψηφιότητα στο συμβούλιο και εκλέχθηκε. Ο κύριος Ευάγγελος Ζαγορίδης, γιος του ιδρυτή, εκλέχθηκε επίσης.

Ο κύριος Τσάκωνας εκλέχθηκε πρόεδρος κατά την συνεδρίαση του συμβουλίου μετά την γενική συνέλευση. Ήταν ο 8^ος πρόεδρος του Ευαγγελισμού, και ο 18^ος από το 1921.

Η γενική συνέλευση αποφάσισε πολλές τροποποιήσεις του καταστατικού, με σκοπό την διεύρυνση της Κοινότητας. Η σημαντικότερη είναι το τέλος της υποχρεωτικής συνδρομής για να γίνει κάποιος μέλος του συλλόγου. Η γενική συνέλευση αποφασίζει την ακύρωση των παραγράφων 9, 10 και 11 του άρθρου 5 του καταστατικού. Συνεπώς, όλοι οι παρόντες σε αυτή την γενική συνέλευση της 19^ης Δεκεμβρίου 1954 θα θεωρηθούν ως μέλη εκλογείς και εκλόγιμοι, είτε είναι ενήμεροι ή όχι με τη συνδρομή τους. 

Ο εκλογικός κανονισμός που έγινε το 1952 ακυρώνεται. Ψηφίζεται επίσης η ακύρωση κάθε άλλου άρθρου ή παραγράφου του τρέχοντος καταστατικού που  μπορεί να θεωρήσει ως παράνομες τις εκλογές της γενικής συνέλευσης της 19^ης Δεκεμβρίου 1954. 

Ο αριθμός των μελών του συμβουλίου τροποποιείται από  9 σε 15.

Τροποποιείται η ονομασία που υιοθετήθηκε κατά την προηγούμενη γενική συνέλευση —Θρησκευτικός σύλλογος εκκλησίας ανατολικού ορθοδόξου δόγματος – Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου. Γίνεται αυτή που ξέρουμε σήμερα: Ελληνική κοινότητα Λυώνος και περιχώρων – Ορθόδοξος θρησκευτικός σύλλογος «Ο Ευαγγελισμός». 

Αυτή η ονομασία αναγνωρίζει για πρώτη φορά την κληρονομιά όλων των συλλόγων που συγχωνεύθηκαν από το 1921. Δεν πρόκειται πια μόνον για τον Ευαγγελισμό, θρησκευτικό σύλλογο που είχε απορροφήσει χωρίς αντίκρισμα την Φιλανθρωπική ένωση Ελλήνων Λυώνος και περιχώρων και την Δημοκρατική ένωση Ελλήνων Λυώνος. Πρόκειται για αντιπαράθεση των ονομάτων αυτών των συλλόγων, εθελοντική αναγνώριση για το χρέος τους προς τους Έλληνες της Λυών. 

Για πρώτη φορά η λέξη «Ένωση» δεν ήταν κενή, χρησιμοποιούμενη σαν βεβήλωση από αυτούς που την έβλεπαν ως το τεχνητό μέσο αξιοποίησης των δικών τους συμφερόντων. Η έννοια ενσαρκωνόταν σε πράξεις και γινόταν πραγματικότητα.

Αποφασίσθηκε τότε η συγχώνευση του «Θρησκευτικού ελληνορθόδοξου συλλόγου», 39, rue de la Bourse, τα πέντε [ιδρυτικά] μέλη της οποίας ορίζονται, δια βίου, μόνιμα μέλη, με τα ίδια δικαιώματα με το εκλεγμένο συμβούλιο και του Θρησκευτικού συλλόγου της ελληνικής εκκλησίας ορθόδοξου ανατολικού δόγματος ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου, 45 rue Dumoulin.

Αυτές οι αποφάσεις, που πάρθηκαν ομόφωνα, προτάθηκαν από τον σεβασμιότατο Μελέτιο, που είχε καταλάβει ότι μία Εκκλησία είναι κάτι παραπάνω από διοικητικούς κανόνες, ότι ο καθένας μπορεί να βρει την θέση του και να είναι ευπρόσδεκτος. Ως προς αυτό, διέφερε από τους προκατόχους του και φερόταν σαν ποιμένας η ακτινοβολία του οποίου μόλις άρχιζε.

Είχε συνενώσει γύρω του τους ιδρυτές που είχαν εξοστρακιστεί προηγουμένως, όπως τον κύριο Μπακαλούδη, αλλά επίσης τους ενδεείς που είχαν συνδέσει την καρδιά τους με την εκκλησία αλλά δεν πλήρωναν συνδρομή, ή ακόμη τον Πέτρο Δικαίο, ο αδελφός του οποίου είχε προσπαθήσει συχνά να καπαρώσει τις ευθύνες παραλύοντας την κοινότητα. Επέτρεπε στις γυναίκες να ψηφίζουν και να εκλέγονται. Δεν περιόριζε πια την νομιμότητα εξάρτησης σε μία γεωγραφική διαίρεση ή σε μία εθνότητα, αλλά νομιμοποιούσε τον ρόλο κάθε παρόντος προσώπου.

Σταματά εδώ αυτό το μήνυμα, γιατί η συνέχεια της ιστορίας που θα γραφτεί θα είναι ο καρπός των αποφάσεων που πάρθηκαν εκείνη την ημέρα της 19^ης Δεκεμβρίου 1954 από τον σεβασμιότατο Μελέτιο.