126- Un à j'ter, un offert !

Les journaux français, comme les journaux étrangers, s'étaient faits l'écho des mésaventures de Monseigneur Paul, évêque de Tracheia, en 2001.

Pour ceux qui ne connaissent pas son histoire, voici un bref résumé. Monseigneur Paul, affectueusement surnommé Monseigneur Paul Pot, est Anglais. Il avait été marié et, après la mort de sa femme, était devenu moine, puis évêque de Tracheia. Il disait lui-même qu'il ne savait pas où se trouvait Tracheia, vraisemblablement une ancienne ville chrétienne aujourd'hui disparue. Sans réel diocèse, il dépendait du Patriarcat de Constantinople, était rattaché à la Métropole Grecque de France, et desservait la cathédrale russe de Nice, qui était à l'époque sous la juridiction de Constantinople.

En 1999, il se prit d'amitié pour un jeune garçon de 11 ans, qu'il alla voir chez sa grand-mère et qu'il invita à Nice, lui payant tous ses frais. Mais, au retour, le garçon se plaint à la police d'agressions sexuelles. L'évêque l'aurait masturbé pendant qu'ils regardaient une vidéo comique. 

Pour sa défense, Monseigneur Paul, entendu par la police, dit qu'il souffrait de la maladie de Parkinson, et que ses gestes auraient pu être mal interprétés au moment où il aidait le jeune garçon à se mettre en pyjama. Comme si un garçon de 11 ans avait encore besoin d'aide pour mettre son pyjama... Un enfant est autonome aux alentours des 5 ans pour mettre son pyjama.

Puis, dans une seconde version, il dit que tout cela venait d'un complot russe, destiné à discréditer la Métropole Grecque afin de reprendre le contrôle de la paroisse russe de Nice. 

Les policiers remarquèrent le changement fantaisiste de version, vraisemblablement lié à une stratégie d'avocat, ainsi que de nombreuses révélations ambiguës dans ses déclarations, permettant de considérer que la plainte du jeune garçon était fondée. On peut lire, dans l'article de journal qui reprend l'affaire :
Ainsi, il reconnaît avoir, chez la grand-mère du gamin à Londres, lavé le dos de l'enfant, puis l'avoir massé. Et le juge remarque que, dans son journal intime, des passages « font état, pour les jours où vous voyez [l'enfant], d'états d'âme particulièrement douloureux pour un ecclésiastique et pouvant laisser penser que vous n'êtes pas tout à fait étranger aux faits ». L'évêque, aujourd'hui veuf, évoque dans ses écrits une « recherche frénétique des plaisirs corporels » et une « maîtrise de moi-même qui m'échappe ».
 

Il est à remarquer que, lorsqu'un homme influent se fait prendre dans une situation peu avantageuse, il a souvent une fâcheuse tendance à invoquer un complot russe. Tout le monde se souviendra de cette version de Dominique Strauss-Kahn, lorsqu'il fut accusé du viol d'une femme de chambre, à New-York. Même ces derniers temps, la thèse du complot russe est souvent mise en avant dans l'actualité pour justifier tel ou tel fait, sans davantage d'éléments probants que ceux apportés par Monseigneur Paul. Si bien que cette excuse facile ne sert souvent qu'à essayer de masquer nos propres faits inavouables. Ce ne sont pas les Russes qui ont mis les parties intimes de cet enfant dans les mains de l'évêque, ni celles de Strauss-Kahn dans la bouche de la femme de chambre... Alors cessons de raconter n'importe quoi.

S'il est vrai que la Fédération de Russie voulait récupérer la propriété de l'église de Nice pour la placer sous la juridiction du Patriarcat de Moscou, et s'il est également fort probable qu'ils n'appréciaient pas qu'un Anglais dirige l'une de leurs plus belles églises construite dans les diasporas, ils n'avaient pas besoin de ce scandale pour y arriver. Ils ont intenté une procédure judiciaire et ont gagné en première instance grâce aux actes de propriété datant d'avant la Révolution de 1917 qu'ils possédaient. Le jugement fut confirmé en appel, le 19 mai 2011, et la Métropole Grecque fut contrainte de remettre les clés de l'église au clergé russe. Les deux histoires sont séparées de douze ans et n'ont aucun lien entre elles.

L'enfant disparut au cours de l'instruction. Sa famille l'ayant vraisemblablement éloigné pour le soustraire aux pressions médiatiques et judiciaires. Si bien que le juge d'instruction, ne pouvant l'entendre, ne put poursuivre Monseigneur Paul. Le bruit courut que celui-ci était parti à l'étranger. En fait, il s'était réfugié au monastère du Père Placide, dans le Vercors, où il semble s'adonner à la vie monastique. Il y est encore aujourd'hui.

Ce retrait arrangeait tout le monde : la justice, qui savait qu'il n'exercerait plus d'autorité au sein d'une paroisse, les paroissiens de Nice, qui se débarrassaient de ce fléau encombrant, et la Métropole Grecque, qui ne savait pas encore qu'elle aurait bientôt le cas du Métropolite Emmanuel Adamakis, qui serait nommé le 20 janvier 2003, à gérer.

Avant 1998, donc avant le début de l'histoire de ce jeune garçon, qui trouve ses origines en 1999, Monseigneur Paul s'était mis à venir assez régulièrement au monastère Saint-Antoine du Père Placide. Sans nous dire quelle était la teneur de leurs conversations, le père Placide nous avait néanmoins parlé du fait que Monseigneur Paul était très ennuyé, car les familles de certains enfants de sa paroisse semblaient lui en vouloir et faisaient courir sur lui des bruits calomnieux sur des comportements déplacés qu'on lui reprochait.

Il était très gêné de ces bruits sordides et venait crier à l'injustice devant la méchanceté de telles familles. Le père Placide, le voyant en confession, n'avait pas lieu de douter de sa bonne foi, car on est censé ne pas mentir lorsqu'on se confesse. L'avenir montra que le père Placide n'était pas un homme rancunier...

Ceci pour dire que ce genre d'histoire, lorsqu'elle éclate avec des témoignages directs ou des éléments probants, ne vient pas de nulle part. Il y a malheureusement très souvent une antériorité, et des personnes habituées à se dissimuler à travers des mensonges et des dehors respectables. Aucun des évêques qui venaient visiter le monastère n'était plus pieux que Monseigneur Paul.

Le Métropolite Emmanuel Adamakis, sachant tirer les leçons de ses prédécesseurs, semble choisir le garçon qui l'accompagne en tenant compte de la limite de majorité, et se garantir son consentement. Même s'il ne croit toujours pas que la Providence reste capable de mettre en lumière ce qu'il voudrait cacher.

Là encore, même si les témoignages sont souvent indirects, il y en a suffisamment pour laisser supposer qu'il y a une lointaine antériorité à son comportement indigne de sa fonction. Tout d'abord le témoignage rapporté du serveur du restaurant Avlaki, qui atteste que Monseigneur Emmanuel est un habitué, même s'il ignorait jusqu'à peu qu'il avait affaire à un ponte de l'orthodoxie. Ensuite, d'autres histoires plus sordides que je ne relaterai pas car je ne peux pas retracer leur cheminement jusqu'aux témoins directs.

Puisque le père Placide a recueilli Monseigneur Paul, qui s'est « fait jeter » de sa paroisse, j'espère qu'il aura la grandeur d'âme de recueillir également Monseigneur Emmanuel que nous serions heureux de lui offrir pour son monastère, suivant cette formule propre aux soldes : un à j'ter, un offert !

126 – Ένας σκάρτος, ένας δώρο !

Οι γαλλικές εφημερίδες, όπως και οι ξένες, είχαν μιλήσει για τις κακοτυχίες του θεοφιλέστατου Παύλου, επισκόπου Τραχείας, το 2001.

Για όσους δεν ξέρουν την ιστορία τους, μία σύντομη ανακεφαλαίωση. Ο θεοφιλέστατος Παύλος, τρυφερά αποκαλούμενος σεβασμιότατος Πώλ Ποτ, είναι Άγγλος. Ήταν παντρεμένος και, μετά τον θάνατο της γυναίκας του, είχε γίνει μοναχός, και μετά επίσκοπος Τραχείας. Έλεγε ο ίδιος ότι δεν ήξερε που βρίσκεται η Τραχεία, πιθανόν μία παλιά χριστιανική πόλη που δεν υπάρχει σήμερα. Χωρίς πραγματική επισκοπή, εξαρτιόταν από το Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης, υπαγόμενη στην Ελληνική μητρόπολη Γαλλίας, και λειτουργούσε στον ρωσικό καθεδρικό ναό της Νίκαιας, που υπαγόταν τότε στην Κωνσταντινούπολη.

Το 1999, αισθάνθηκε συναισθήματα φιλίας για ένα αγοράκι 11 χρονών, που πήγε να δει στης γιαγιάς του και το προσκάλεσε στη Νίκαια, πληρώνοντας όλα τα έξοδα. Αλλά στην επιστροφή, το παιδί έκανε μήνυση στην αστυνομία για σεξουαλικές κακοποιήσεις. Ο επίσκοπος το είχε δήθεν αυνανίσει την ώρα που κοίταζαν μία κωμωδία. 

Προς υπεράσπισή του, ο σεβασμιότατος Παύλος, που ανακρίθηκε από την αστυνομία, είπε ότι υπέφερε από την νόσο του Πάρκινσον, και οι χειρονομίες του μπορεί να παρεξηγήθηκαν την στιγμή που βοηθούσε το αγοράκι να βάλει την πιτζάμα του. Λες και ένα αγόρι 11 χρονών χρειάζεται ακόμη βοήθεια για να βάλει την πιτζάμα του… Ένα παιδί είναι αυτόνομο γύρω στα πέντε του για να φορέσει την πιτζάμα του.

Μετά, σε μια δεύτερη εκδοχή, είπε ότι αυτό ήταν μία ρωσική συνωμοσία, για να δυσφημίσει την ελληνική μητρόπολη για να ξαναπάρει τον έλεγχο της ρωσικής ενορίας της Νίκαιας. 

Οι αστυνομικοί παρατήρησαν την αστεία αλλαγή εκδοχής, πιθανόν συνδεδεμένη με μία στρατηγική δικηγόρου, όπως και πολλές αμφιλεγόμενες αποκαλύψεις στις δηλώσεις που επέτρεπαν να θεωρήσουν ότι η μήνυση του παιδιού ήταν βάσιμη. Μπορούμε να διαβάσουμε, στο άρθρο της εφημερίδας που αναφέρεται στην υπόθεση:

Έτσι, αναγνωρίζει ότι, στης γιαγιάς του παιδιού στο Λονδίνο, έπλυνε την πλάτη του παιδιού, αφού του έκανε μασάζ. Και ο δικαστής παρατηρεί ότι, στο προσωπικό του ημερολόγιο, αποσπάσματα «που αναφέρονται, τις ημέρες όπου βλέπετε [το παιδί], ψυχικές καταστάσεις ιδιαίτερα επίπονες για έναν κληρικό και που θα μπορούσαν να αφήσουν να φανταστεί κάποιος ότι δεν είστε τελείως ξένος με τα γεγονότα». Ο επίσκοπος, σήμερα χήρος, αναφέρει στα γραπτά του μία «ξέφρενη αναζήτηση των σωματικών απολαύσεων» και μία «αυτοσυγκράτηση που μου ξεφεύγει».

 

Πρέπει να παρατηρήσουμε ότι, όταν ένας ισχυρός άντρας τσακώνεται σε μία κατάσταση καθόλου πλεονεκτική, έχει συχνά μία κακή τάση να δικαιολογείται με μία ρωσική συνωμοσία. Όλος ο κόσμος θα θυμάται αυτή την εκδοχή του Dominique Strauss-Kahn, όταν κατηγορήθηκε για τον βιασμό μίας καμαριέρας στη Νέα Υόρκη. Ακόμη τον τελευταίο καιρό, η θεωρία της ρωσικής συνωμοσίας προωθείται στην επικαιρότητα για να δικαιολογήσει το τάδε ή το δείνα γεγονός, χωρίς επιπλέον αποδεικτικά στοιχεία εκτός από αυτά που παρουσιάζονται από τον θεοφιλέστατο Παύλο. Με αποτέλεσμα ότι αυτή η εύκολη δικαιολογία χρησιμεύει συχνά για να προσπαθήσει να κρύψει τις δικές μας χυδαιότητες. Δεν έβαλαν οι Ρώσοι τα αχαμνά αυτού του παιδιού μέσα στα χέρια του επισκόπου, ούτε αυτά του Strauss-Kahn στο στόμα της καμαριέρας... Τότε ας πάψουμε να λέμε άλλα αντ' άλλων.

Εάν είναι αλήθεια ότι η Ρωσική Ομοσπονδία ήθελε να ξαναπάρει την ιδιοκτησία της εκκλησίας της Νίκαιας για να την βάλει υπό την ηγεμονία του Πατριαρχείου Μόσχας, και είναι επίσης πολύ πιθανόν ότι δεν τους άρεσε που ένας Άγγλος διεύθυνε μία από τις ωραιότερες εκκλησίες που κατασκευάσθηκε στην διασπορά, δεν χρειάζονταν αυτό το σκάνδαλο για να το καταφέρουν. Έκαναν μία δικαστική διαδικασία και κέρδισαν πρωτόδικα χάρη στα έγγραφα ιδιοκτησίας που υπάρχουν πριν από την Επανάσταση του 1917 στην κατοχή τους. Η δικαστική απόφαση επικυρώθηκε στην έφεση, στις 19 Μαΐου 2011, και η ελληνική μητρόπολη αναγκάστηκε να παραδώσει τα κλειδιά της εκκλησίας στον ρωσικό κλήρο. Οι δύο ιστορίες απέχουν δώδεκα χρόνια στο χρόνο και δεν έχουν καμιά σχέση μεταξύ τους.

Το αγοράκι εξαφανίσθηκε κατά την διάρκεια της διαδικασίας. Πιθανόν η οικογένειά του να το απομάκρυνε για να το σώσει από τις πιέσεις των μέσων ενημέρωσης και των δικαστικών. Έτσι ώστε ο ανακριτής, επειδή δεν μπορούσε να το ανακρίνει, δεν μπόρεσε να ασκήσει δίωξη κατά του θεοφιλέστατου Παύλου. Κυκλοφορούν φήμες ότι έφυγε στο εξωτερικό. Στην πραγματικότητα, βρήκε καταφύγιο στο μοναστήρι του πάτερ Πλακίδα, στο Vercors, όπου απ' ότι λένε ασκεί μοναχικό βίο. Βρίσκεται εκεί ακόμη σήμερα.

Αυτή η απόσυρση βόλευε όλο τον κόσμο: την δικαιοσύνη, που ήξερε ότι δεν θα ασκούσε πια καμία αρμοδιότητα σε μία ενορία, τους ενορίτες της Νίκαιας, που ξεφορτώθηκαν αυτό τον βαρύ μπελά, και την ελληνική μητρόπολη, που δεν ήξερε ακόμη ότι θα έπρεπε σύντομα να διαχειρισθεί την περίπτωση του μητροπολίτη Εμμανουήλ Αδαμάκη, ο οποίος διορίσθηκε στις 20 Ιανουαρίου 2003.

Πριν το 1998, δηλαδή πριν την αρχή της ιστορίας αυτού του μικρού παιδιού, που αρχίζει το 1999, ο θεοφιλέστατος Παύλος είχε αρχίσει να έρχεται αρκετά συχνά στο μοναστήρι του πάτερ Πλακίδα. Χωρίς να μας πει ποιο ήταν το περιεχόμενο των συζητήσεών τους, ο πάτερ Πλακίδας μας είχε ωστόσο μιλήσει για το γεγονός ότι ο θεοφιλέστατος Παύλος ήταν πολύ στενοχωρημένος, γιατί οι οικογένειες ορισμένων παιδιών της ενορίας του μάλλον του κρατούσαν κακία και άφηναν να κυκλοφορούν συκοφαντικά λόγια εναντίον του για απρεπή συμπεριφορά για την οποία τον κατηγορούσαν.

Ήταν πάρα πολύ ενοχλημένος από αυτά τα βρόμικα λόγια και ερχόταν να παραπονεθεί για την αδικία εμπρός στην κακία τέτοιων οικογενειών. Ο πάτερ Πλακίδας, που τον εξομολογούσε, δεν αμφέβαλε καν για την καλή πίστη του, γιατί υποτίθεται ότι δεν λέμε ψέματα στην εξομολόγηση. Το μέλλον έδειξε ότι ο πάτερ Πλακίδας δεν είναι άνθρωπος που κρατάει κακία...

Αυτό για να πούμε ότι αυτό το είδος υποθέσεων, όταν ξεσπά με απευθείας μαρτυρίες ή αποδεικτικά στοιχεία, δεν εμφανίζεται από το πουθενά. Δυστυχώς υπάρχει πολύ συχνά ένα πριν και άτομα που έχουν την συνήθεια να κρύβονται πίσω από ψέματα και αξιοσέβαστες εμφανίσεις. Κανένας από τους επισκόπους που έρχονταν να επισκεφθούν το μοναστήρι δεν ήταν πιο ευσεβείς από τον θεοφιλέστατο Παύλο.

Ο μητροπολίτης Εμμανουήλ Αδαμάκη, ξέροντας να μαθαίνει από τα παθήματα των προκατόχων του, φαίνεται να διαλέγει τον νεαρό που τον συνδοεύει λαμβάνοντας υπόψη το όριο ενηλικίωσης και να είναι βέβαιος για την συναίνεση. Ακόμη κι αν δεν πιστεύει πάντοτε ότι η Θεία Πρόνοια είναι ικανή να φωτίσει αυτό που θα ήθελε να κρύψει.

Και εδώ επίσης, ακόμη κι αν οι μαρτυρίες είναι συχνά έμμεσες, υπάρχουν αρκετές για να αφήσουμε να υποτεθεί ότι υπάρχει ένα μακρινό προηγούμενο στην ανάξια συμπεριφορά της θέσης του. Πρώτα απ΄ όλα η μαρτυρία που έγινε από τον σερβιτόρο του εστιατορίου το Αυλάκι, που βεβαιώνει ότι ο σεβασμιότατος Εμμανουήλ είναι θαμώνας, ακόμη κι αν αγνοούσε μέχρι πριν ότι είχε να κάνει με ένα σπουδαίο πρόσωπο της ορθοδοξίας. Μετά, άλλες πιο αποκρουστικές ιστορίες που δεν θα αναφέρω γιατί δεν μπορώ να ανασκοπήσω την διαδρομή τους μέχρι τους άμεσους μάρτυρες.

Αφού ο πάτερ Πλακίδας μάζεψε τον θεοφιλέστατο Παύλο, που «έφαγε πόρτα»  από την ενορία του, ελπίζω ότι θα έχει την καλοψυχία να μαζέψει επίσης τον σεβασμιότατο Εμμανουήλ που θα είμαστε ευτυχείς να του προσφέρουν για το μοναστήρι του, σύμφωνα με αυτή τη φράση των εκπτώσεων: ένας σκάρτος, ένας δώρο!