76- Déni

Est-ce que vous aimez les devinettes ? Moi non plus. Mais celle-ci est drôle, d'autant qu'elle est vraie. Savez-vous qui a dit : " L’Église est en train de devenir l'obstacle principal de la foi. On n'y voit plus que l'ambition humaine du pouvoir, le petit théâtre des hommes qui, avec leur prétention d'administrer le christianisme officiel, semblent barrer la route au véritable esprit du christianisme. " ?

C'est Joseph Ratzinger, en 1977, plus connu aujourd'hui sous le nom de Benoît XVI, pape de Rome (Gianluigi Nuzzi, Sa Sainteté, éd. Privé, p. 182, §2). Le même Ratzinger, évêque allemand, propriétaire avec ses collègues de la maison d'édition Weltbild, qui génère deux milliards d'euros annuels de la vente de revues porno, comme nous avons pu le voir dans le message dédié à son majordome. 

Le seul point qui pourrait être contesté dans cette analyse est la formulation est en train de devenir ; en 1977, il y avait longtemps qu'elle était déjà le principal obstacle de la foi.

Même si le métropolite Emmanuel embrasse la main du pape, voici au moins un point sur lequel il n'est pas d'accord avec lui. En effet, pour le métropolite, le principal ennemi de la foi, c'est moi ! C'est dans ce sens qu'il vient de m'écrire une lettre que vous trouverez ici.

Plusieurs choses sont frappantes dans cette lettre.

Il y a un an et demi, le métropolite Emmanuel m'écrivait, au sujet du récit de mademoiselle P. dont je lui faisais part, que j'étais un affabulateur. Il faisait abstraction du rapport de police, des témoignages concordants, et du témoignage de son propre vicaire qui avait eu l'occasion d'interroger mademoiselle P. L'histoire est racontée dans les huit premiers messages de ce blog. Si bien qu'il ressortait clairement que le métropolite mentait, vraisemblablement pour essayer de se protéger et de protéger son prêtre.

Depuis, plus personne n'avait eu l'occasion de lire sa prose. Et pourtant nombreux étaient ceux qui lui avaient écrit sur des sujets légitimes relevant de sa compétence. Mais rien. Jamais. Le vide.

Ce courrier est donc intéressant, puisqu'il montre que le métropolite ne nous as pas oubliés. Même si l'on se demande au détour de certaines phrases si c'est bien de nous qu'il se soucie, ou de lui-même. Il semble en effet fort mécontent de se retrouver impliqué dans certaines des procédures en cours, et semble chercher à nier ses torts. 

Ce qui est frappant, c'est le déni dans lequel il reste cloîtré. S'il avait été marxiste, il n'aurait pas pu nier l'existence de Dieu avec plus de persuasion qu'il ne nie l'existence de problèmes aujourd'hui dans notre paroisse dont il a la responsabilité spirituelle et juridique.

Il est légitime de nier une chose que l'on conteste.  Mais le déni est très différent de la notion de contestation. Freud estime qu'il s'agit d'une non-considération d'une partie de la réalité. Il est lié à des pathologies psychiatriques que l'article de Wikipedia proposé en lien vous expliquera mieux que moi.

Dans d'autres cas, le déni est le fait d'une tactique juridique.
 

Dans l'affaire Festina, Richard Virenque était poursuivi pour dopage. Conseillé par maître Collard, il est devenu le symbole de ce système de défense juridique poussé à l'extrême. Les Guignols de l'info l'ont singé pendant des années avec cette simple phrase : On m'aurait trompé à l'insu de mon plein gré ? Lors de son procès, Virenque décida d'adopter un autre système de défense, plus proche de la réalité et des charges qui l'accablaient : celui de la sincérité repentante. Si bien que lorsqu'il comparait devant les juges, au deuxième jour de son procès, il avoue les charges qui lui sont reprochées. Le juge lui dira alors : Monsieur, vous vous grandissez.
 

Je ne sais pas pourquoi, mais j'ai la désagréable sensation, en lisant le courrier de l'évêque, d'être face à un administrateur judiciaire, et non face à un pasteur qui serait empli de compassion pour ses brebis. Les menaces de poursuites ne font que renforcer ce sentiment. Même s'il y a longtemps que le clergé n'impressionne plus personne avec ce genre d'inepties, il est toujours surprenant de trouver de tels propos dans la bouche de ceux qui prêchent le : faites du bien à ceux qui vous haïssent (Matt. 5, 44) ; pardonnez, afin que votre Père qui est dans les cieux vous pardonne aussi (Mc 11, 25) ; si quelqu'un te frappe sur la joue droite, présente-lui aussi l'autre (Matth. 5, 39)...
 

Pourquoi me menacer d'une action pénale ? S'il appelle de ses vœux une qualification pénale à ce qui se passe à la communauté hellénique de Lyon, qu'il se rassure, il sera exaucé. Le seul problème pour lui, c'est que les plaintes en cours semblent l'impliquer directement, alors que je ne suis moi-même qu'un témoin. Tout au plus de telles menaces peuvent-elles s'apparenter à de la subornation de témoin.
 

Mon blog a, certes, un côté parfois légèrement provocateur, mais le Procureur, saisi d'une plainte en diffamation contre ce blog, a estimé qu'il n'y avait aucune infraction et a classé sans suite la plainte en question. Je ne vois donc pas de quel droit l'évêque pourrait parler de mon blog comme étant diffamatoire si le Procureur lui-même estime qu'il ne l'est pas.

Il n'y a pas davantage de malveillance à relater des choses vraies, fussent-elles désagréables à entendre. Ce qui serait malveillant serait de propager volontairement de fausses informations. Pour essayer de me préserver de telles erreurs, je soumets régulièrement les épreuves de ce que j'écris au métropolite, comme c'est le cas pour le présent message. Il dispose donc d'un droit de regard, mais également d'un droit de réponse que je ne lui ai jamais refusé. Il ne m'a jamais fait remarquer que j'aurais écrit des choses fausses. J'essaye d'ailleurs de présenter le plus de documents possibles, de citer mes sources, et de ne parler que des récits des témoins directs qui me rapportent des faits.
 

Mes messages sont mis à jour de manière interactive par les remarques que les lecteurs me font. Il arrive fréquemment que je change des passages mal formulés, ou prêtant à confusion. Il n'y a aucune raison que je refuse à l'évêque le droit de formuler des remarques constructives, alors que je l'accorde à d'autres. Ce que je lui refuse, c'est uniquement le fait de taire la vérité en supprimant ce blog ou en mentant pour passer sous silence l'existence de documents compromettants.
 

Parler de motifs vindicatifs pour caractériser ce que j'écris ici est un raccourci qui fait bien peu cas de la rigueur de la démarche que j'essaye de m'imposer.
 

Alors que le métropolite relise les pensées de Benoît XVI qui se plaignait que l'on ne voit plus dans l’Église que l'ambition humaine du pouvoir, le petit théâtre des hommes qui, avec leur prétention d'administrer le christianisme officiel, semblent barrer la route au véritable esprit du christianisme.

76 – Άρνηση

Σας αρέσουν τα αινίγματα; Ούτε εμένα. Αλλά αυτό είναι αστείο, και μάλιστα πραγματικό. Ποιος είπε: «Η Εκκλησία αρχίζει να γίνεται το κυριότερο εμπόδιο της πίστης. Το μόνο που βλέπουμε είναι η ανθρώπινη φιλοδοξία για την εξουσία, το μικρό θέατρο των ανθρώπων οι οποίοι, με την πρόφασή τους να κυβερνήσουν τον επίσημο χριστιανισμό, φαίνεται να κλείνουν τον δρόμο στο πραγματικό πνεύμα του χριστιανισμού.»;

Ο Joseph Ratzinger, το 1977, πιο γνωστός σήμερα με το όνομα Βενέδικτος ο xvi, πάπας της Ρώμης (Gianluigi Nuzzi, Sa Sainteté, εκδ. Privé, σελ. 182, §2). Ο ίδιος Ratzinger, Γερμανός επίσκοπος, ιδιοκτήτης με τους συναδέλφους του, του εκδοτικού οίκου Weltbild, που έχει κύκλο εργασιών δύο δισεκατομμύρια ευρώ πουλώντας πορνοπεριοδικά, όπως είδαμε στο μήνυμα για τον οικονόμο του. 

Το μόνο σημείο που θα μπορούσε να αμφισβητηθεί σε αυτή την ανάλυση είναι η διατύπωση αρχίζει να γίνεται· το 1977, ήταν ήδη από καιρό το κυριότερο εμπόδιο της πίστης.

Ακόμη κι αν ο μητροπολίτης Εμμανουήλ ασπάζεται το χέρι του πάπα, να τουλάχιστον ένα σημείο στο οποίο δεν συμφωνεί μαζί του. Πράγματι, για τον μητροπολίτη, ο κυριότερος εχθρός της πίστης, είμαι εγώ! Με αυτή την λογική μου έστειλε μια επιστολή που μπορείτε να δείτε εδώ.

Πολλά πράγματα είναι εκπληκτικά σ΄ αυτή την επιστολή.

Πριν ενάμιση χρόνο, ο μητροπολίτης Εμμανουήλ μου έγραψε, σε σχέση με την εξιστόρηση της δεσποινίδας Π. για την οποία τον ενημέρωσα, ότι ήμουν παραμυθάς. Ξέχναγε την έκθεση της αστυνομίας, τις ταυτόσημες μαρτυρίες και την μαρτυρία του ίδιου του πρωτοσυγκέλλου του, που είχε την ευκαιρία να ανακρίνει την δεσποινίδα Π. Η ιστορία εξιστορείται στα οκτώ πρώτα μηνύματα του ιστολογίου. Έτσι ώστε απέρρεε ξεκάθαρα ότι ο μητροπολίτης εψεύδετο,  πιθανώς για να προσπαθήσει να προστατευθεί και να προστατεύσει τον παπά του.

Από τότε, κανένας δεν είχε την ευκαιρία να διαβάσει την πρόζα του. Κι ωστόσο πολλοί ήταν αυτοί που του έγραψαν για βάσιμα θέματα που ανήκουν στην δικαιοδοσία του. Αλλά τίποτα. Ποτέ. Το κενό.

Αυτή η αλληλογραφία είναι λοιπόν ενδιαφέρουσα, αφού δείχνει ότι ο μητροπολίτης δεν μας ξέχασε. Ακόμη κι αν αναρωτιόμαστε στο γύρισμα μερικών φράσεων εάν ανησυχεί για μας, ή για τον εαυτό του. Φαίνεται όντως πολύ δυσαρεστημένος που βρίσκεται αναμιγμένος σε ορισμένες διαδικασίες σε εξέλιξη, και φαίνεται ότι προσπαθεί να αρνηθεί το άδικό του. 

Αυτό που εκπλήσσει, είναι η άρνηση μέσα στην οποία απομονώνεται. Εάν ήταν μαρξιστής, δεν θα μπορούσε να αρνηθεί την ύπαρξη του Θεού με περισσότερη πειστικότητα με όση αρνείται τα σημερινά προβλήματα στην ενορία μας, για την οποία είναι υπεύθυνος πνευματικά και νομικά.

Είναι λογικό να αρνιόμαστε κάτι που αμφισβητούμε. Αλλά η άρνηση είναι πολύ διαφορετική από την έννοια της αμφισβήτησης. Ο Freud θεωρεί ότι πρόκειται για μία μη-θεώρηση ενός μέρους της πραγματικότητας. Συνδέεται με ψυχιατρικές παθολογίες που εξηγεί πολύ καλύτερα το άρθρο της Wikipedia.

Σε άλλες περιπτώσεις, η άρνηση είναι μια πράξη νομικής τακτικής.

Στην υπόθεση Festina, ο Ρισαρ Βιρενκ κατηγορήθηκε για ντοπάρισμα. Με τις συμβουλές του δικηγόρου Κολάρ, έγινε το σύμβολο αυτού του συστήματος νομικής υπεράσπισης που πηγαίνει στα άκρα. Οι μαριονέτες των Guignols de l'info τον κορόιδευαν για χρόνια με αυτή την απλή φράση: Με απάτησαν εν αγνοία της πλήρους θελήσεώς μου; Στη δίκη του, ο Βιρενκ αποφάσισε να υιοθετήσει ένα άλλο σύστημα άμυνας, πιο κοντά στην πραγματικότητα και των κατηγοριών που τον βάρυναν: την μεταμελημένη ειλικρίνεια. Έτσι ώστε όταν παρουσιάσθηκε ενώπιον των δικαστών, την δεύτερη ημέρα της δίκης, παραδέχτηκε τις κατηγορίες που τον μέμφονταν. Ο δικαστής του είπε τότε: Κύριε, μεγαλύνεστε.

Δεν ξέρω γιατί, αλλά έχω την δυσάρεστη συναίσθηση, διαβάζοντας την επιστολή του δεσπότη, ότι βρίσκομαι εμπρός σε έναν δικαστικό διαχειριστή και όχι εμπρός σε έναν ποιμένα γεμάτο ευσπλαχνία για το ποίμνιό του. Οι απειλές καταδίωξης ενισχύουν αυτό το συναίσθημα. Ακόμη κι αν πάει καιρός που ο κλήρος δεν εντυπωσιάζει κανέναν με τέτοιου είδους ανοησίες, είναι ακόμη εκπληκτικό να ακούσουμε τέτοιες λέξεις από το στόμα αυτών που κηρύττουν: ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν (κατά Ματθαίον 5, 44)· ἀφίετε εἴ τι ἔχετε κατά τινος, ἵνα καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς ἀφῇ ὑμῖν τὰ παραπτώματα ὑμῶν (κατά Μάρκον 11, 25)· ὅστις σε ῥαπίσει ἐπὶ τὴν δεξιὰν σιαγόνα, στρέψον αὐτῷ καὶ τὴν ἄλλην (κατά Ματθαίον 5, 39)…

Γιατί με απειλεί με ποινική δίωξη; Εάν έχει κάνει ευχές να ορισθούν ποινικά αυτά που συμβαίνουν στην Ελληνική κοινότητα της Λυών, να είναι σίγουρος, ότι θα εισακουσθούν. Το μόνο πρόβλημα για εκείνον, είναι ότι οι μηνύσεις σε εξέλιξη δείχνουν ότι εμπλέκεται άμεσα, ενώ εγώ ο ίδιος είμαι απλός μάρτυρας. Το πολύ-πολύ, τέτοιες απειλές μπορεί να μοιάζουν με τον εκφοβισμό μάρτυρα.

Το ιστολόγο μου έχει, βέβαια, μερικές φορές μια πλευρά λιγάκι προκλητική, αλλά ο Εισαγγελέας, στον οποίο υποβλήθηκε καταγγελία δυσφήμισης εναντίον αυτού του ιστολογίου, εκτίμησε ότι δεν υφίσταται καμία παράβαση και αρχειοθέτησε την εν λόγω καταγγελία. Δεν βλέπω λοιπόν με ποιο δικαίωμα ο δεσπότης θα μπορούσε να μιλήσει για το ιστολόγιό μου ως δυσφημιστικό εάν ο ίδιος ο Εισαγγελέας θεωρεί ότι δεν είναι.

Δεν υπάρχει καν μοχθηρία στο να αναφέρουμε πραγματικά γεγονότα, ακόμη κι αν είναι δυσάρεστο να το ακούσουμε. Θα ήταν μοχθηρία εάν διαδίδονταν ηθελημένα ψευδές πληροφορίες. Για να προσπαθήσω να αποφύγω τέτοια λάθη, υποβάλλω τακτικά προηγουμένως αυτά που γράφω στον μητροπολίτη, όπως και για το παρόν μήνυμα. Διαθέτει λοιπόν δικαίωμα ελέγχου, αλλά επίσης και δικαίωμα διόρθωσης που δεν του αρνήθηκα ποτέ. Δεν μου έκανε ποτέ την παρατήρηση ότι έγραψα ψεύδη. Προσπαθώ άλλωστε να παρουσιάσω όσο το δυνατόν περισσότερα έγγραφα, να αναφέρω τις πηγές μου και να μιλώ μόνον για διηγήσεις απευθείας μαρτύρων που μου αναφέρουν γεγονότα.

Τα μηνύματά μου ενημερώνονται διαδραστικά με τις παρατηρήσεις που κάνουν οι αναγνώστες. Συμβαίνει συχνά να αλλάξω άσχημα διατυπωμένα κομμάτια, ή που μπορεί να φέρουν παρεξήγηση. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να αρνηθώ στον δεσπότη το δικαίωμα να αναπτύξει εποικοδομητικές παρατηρήσεις, ενώ το δίνω σε άλλους. Αυτό που του αρνούμαι, είναι μόνον το γεγονός να φιμώσω την αλήθεια διαγράφοντας αυτό το ιστολόγιο ή λέγοντας ψέματα για να σιωπήσω την ύπαρξη ενοχλητικών εγγράφων.

Το να μιλήσω για εκδικητικά κίνητρα για να χαρακτηρίσω αυτό που γράφω εδώ είναι μία σύντμηση που δεν νοιάζεται για την αυστηρότητα της διαδικασίας που προσπαθώ να μου επιβάλω.

Λοιπόν, ας διαβάσει ο μητροπολίτης τις σκέψεις του Βενέδικτου του xvi που παραπονιόταν ότι το μόνο που βλέπουμε στην Εκκλησία είναι η ανθρώπινη φιλοδοξία της εξουσίας, το μικρό θέατρο των ανθρώπων, οι οποίοι, με την πρόφασή τους να κυβερνήσουν τον επίσημο χριστιανισμό, φαίνεται να κλείνουν τον δρόμο στο πραγματικό πνεύμα του χριστιανισμού.

Απόδοση στα ελληνικά: Έλενα Χ.