218- Le poète glorieux, le prêtre misérable

Ces dernières semaines, le père Nicolas Kakavelakis s'en est pris plusieurs fois au souvenir de personnes suicidées. Ses propos confus, fruits de la sagesse pastorale que nous lui connaissons, ne permettaient pas de savoir s'il était lui-même tenté de mettre fin à ses jours, ou s'il visait un autre but.

L'histoire me rappela le magnifique poème de Victor Hugo sur La conscience, qui tourmenta Caïn par-delà la tombe. Aussi, en hommage à ces deux personnages, le poète glorieux et le prêtre misérable, je dédie les vers qui suivent.

Possédé des désirs d'une vie désœuvrée,

Et mu par les passions dont il était hanté,

 

Déguisé en prêtre, arriva Kakavel,

À Lyon dont il devait desservir la chapelle.

 

S'octroyant le beau rôle et bercé d'illusions,

Il croyait maintenir ses ouailles en prison.
 

Attirant une fille dans son lit d'amoureux,
Il tenta par un film de subjuguer ses yeux.
 

Tel un sot sans cervelle, il apprit après coup,

Qu'on ne saurait cacher ce qu'on fait par-dessous.
 

Ni menaces ni pressions, ni violences ni chantages

Ne purent étouffer l'histoire du volage.
 

Pris dans la tourmente, et telle sa conscience,

Il vit, par devant lui, dressée, une présence.
 

Comme Caïn jadis en avait fait le vœu,

Il voulut lui aussi se soustraire à ces yeux.
 

Sa conscience agissait. Et se trompant de cible,

Il crut la faire taire en la passant au crible.

Ne cessèrent jamais mensonges, calomnies,

Toujours il s'obstinait, abîmé dans sa nuit.

 

Ses manœuvres sournoises, violentes, arbitraires

Firent mieux voir encor son sacré caractère.

Par toutes ces bassesses c'est toujours plus près d'eux,

Qu'au lieu de s'éloigner, il butait sur ces yeux.

Le jour où le tombeau se fermera sur lui,

Léguant aux souvenirs les heures de sa vie

À quiconque sera en pleurs ou en prière,

Trop inquiet de son sort ou naïvement fiers,

À qui demandera s'il est enfin en paix,

Ou bien souhaitera qu'il le soit en effet,

Tel Caïn tourmenté par son crime envers Dieu,

Il dira voir encore et toujours ces deux yeux !

Rien que lucidité peut du cœur apaiser

Les tourments dévorant la conscience outragée.

Ni de nouvelles fautes, pas plus qu'aucune fuite,

N'effaceront jamais les erreurs de conduite.

Réparant ses écarts par un regret fervent,

C'est par une vie juste qu'on apaise le tourment.

Car alors cet impie, soudain devenu pieux,

Percevra la sagesse au tréfonds des deux yeux.

Père N. Kakavelakis - Dessin agiographique - Noël 2010

218 – Ο ένδοξος ποιητής, ο άθλιος παπάς

Τον τελευταίο καιρό, ο παπα-Νικολάκης Κακαβελάκης τα έβαλε πολλές φορές με την μνήμη ατόμων που αυτοκτόνησαν. Τα ασαφή λόγια του, καρποί της ποιμενικής του σοφίας που τόσο καλά γνωρίζουμε, δεν επέτρεψαν να μάθουμε εάν θέλησε ο ίδιος να βάλει τέλος στην ζωή του ή εάν σκόπευε άλλον στόχο.

Η ιστορία μου θύμισε το θαυμάσιο ποίημα του Βίκτωρος Ουγκώ Η συνείδηση, που βασάνισε τον Κάιν πέρα από τον τάφο. Έτσι, αφιερώνω τους εξής στίχους προς τιμή αυτών των δύο προσωπικοτήτων, του ένδοξου ποιητή και του άθλιου παπά.

Απ΄ τους πόθους μιας ανέμελης ζωής παθιασμένος,

Κι απ΄ τα πάθη που τον είχανε στοιχειώσει ωθημένος,

Σαν παπάς μασκαρεμένος, στης Λυών την εκκλησία,

έφτασε ο Κακαβέλ, για να κάνει λειτουργία.

Άρπαξε τον πρώτο ρόλο και γεμάτος αυταπάτες,

νόμισε πως είχε δέσει τους πιστούς του με γραβάτες.

Προσελκύοντας μια τσούπρα στου σεβντά του το κρεβάτι,

προσπαθεί με μια ταινία τα ματάκια της να δαμάσει.

Και σαν άμυαλος κουτός, έμαθε εν συνεχεία,

πως δεν μένει μυστικό ό,τι κάνουμε κρυφία.

Φοβέρες, πιέσεις, βία, εκβιασμοί,

δεν κατάφεραν να πνίξουν την ιστορία του σεβνταλή.

Μέσα στην ανεμοζάλη, και ως η συνείδησή του,

είδε μία παρουσία, θεριεμένη να ΄ναι εμπρός του.

Όπως κάποτε ο Κάιν είχε κάνει την ευχή,

κι αυτός θέλησε από μπρος της να εξαφανισθεί.

Η συνείδησή του οργιάζει. Και μπερδεύοντας τον στόχο,

νόμισε πως θα την πνίξει βάζοντας την σ΄ ένα βρόχο.

Δεν σταμάτησαν ποτέ, ψέματα, συκοφαντίες,

αδιάκοπα επιμένων, μεσ΄ τη νύχτα του χαμένος.

Οι ύπουλές του δολοπλοκίες, βίαιες, αυθαίρετες,

έδειξαν στον κόσμο όλο πόσο ήταν χερχελές.

Με τούτες τις χαμέρπειες όλο και πιο κοντά,

αντί να απομακρυνθεί, πήγαινε στα μάτια αυτά.

Τη μέρα που η ταφόπλακα επάνω του θα πέσει,

και θα ΄ναι μια ανάμνηση οι ώρες του μπαμπέση,

Σ΄ όποιον θα κλαίει ή σε θέση προσευχής,

για την μοίρα του ανήσυχος ή περήφανος αφελής,

Θα τον ρωτήσει αν τελικά έφτασε η γαλήνη,

ή μάλλον θα το εύχεται προς τα εκεί να κλίνει.

Όπως ο Κάιν παιδεύτηκε απ΄ το κρίμα στον Θεό,

θα λέει πως βλέπει πάντοτε τα μάτια αυτά τα δυο!

Μονάχα η διαύγεια την καρδιά την κατευνάζει,

την βιασμένη συνείδηση ο στεναγμός σπαράζει.

Ούτε επιπλέον λάθη, ούτε καμιά άλλη φυγή,

δεν θα ξεγράψουνε ποτές την κακή διαγωγή.

Τις εκτροπές του μπαλώνοντας με διάπυρη μεταμέλεια,

μόνον μια δίκαιη ζωή θεραπεύει την αμέλεια.

Γιατί τότε ο βλάσφημος, στο ξάφνου ευλαβής,

Θα δει στο βάθος των ματιών την φρόνηση εξαρχής.

Παπα-Νικολάκης Κακαβελάκης – Αγιογραφικό σκίτσο – Χριστούγεννα 2010

Απόδοση στα ελληνικά: Έλενα Χ., Μαρία Η. Π., Άγγελος Α.