163- Diffamation partie 2 - la forme

Un an après l'audition au commissariat que je relatais dans le message précédent, j'appris, un peu par hasard, qu'une nouvelle plainte avait été déposée contre moi. Mon avocat se renseigna et me dit qu'il s'agissait de la plainte n°13108000249, déposée par le père Nicolas Kakavelakis et l'Annonciation de la Mère de Dieu, le 13 avril 2013, visant des faits de diffamation.

Je ne crois pas que la Mère de Dieu ait jamais porté plainte contre quelqu'un, et encore moins que son Annonciation l'ait fait pour elle. Même pas contre ceux qui ont crucifié son fils. Utiliser son nom pour ce genre de procédure ne dénote pas un grand respect des choses sacrées de la part de son auteur.

Je n'ai plus jamais entendu parler de cette plainte et n'ai jamais été entendu dans ce dossier. On dit parfois que la Justice est lente. Je l'ai personnellement trouvée très rapide dans le classement qu'elle a fait...

Le 7 janvier 2015, en fin d'après-midi, mon téléphone sonna : C'est le commissariat, nous souhaiterions vous entendre dans une affaire vous concernant... Une fois les souvenirs évoqués dans le précédent message remontés en moi, la conversation débuta.

Il s'agissait de répondre de faits de diffamation sur internet. Nous étions le soir des attentats contre la rédaction de Charlie Hebdo. La France entière était bloquée par le plan vigipirate et s'organisait pour défendre la liberté d'expression. Cette conversation avait donc un caractère un peu surréaliste. Je répondis que j'étais disponible dès le lendemain matin.

L'officier me proposa de prendre plus de temps, et m'informa de ma possibilité d'être assisté d'un avocat. Les règles de procédure avaient changé au premier janvier 2015, notamment pour ce qui concernait les auditions libres. Ma protection juridique aurait effectivement pu mettre un avocat à ma disposition, mais je n'en voyais pas l'utilité. Nous n'étions que dans du réchauffé. 

Nous convînmes de nous retrouver le 8 janvier à 10 heures 30. 

En arrivant, j’eus l'impression d'être plongé dans La 4ème dimension. Le commissariat était fermé pour cause de plan vigipirate renforcé. Il fallait accéder à une porte annexe gardée, donner le motif de sa venue, puis un policier venait à la porte principale pour l'ouvrir et la refermer aussitôt. Ce lieu habituellement si bruissant des malheurs qui s'y croisent était vide et silencieux. Si nous ne pouvions pas parler de l'affaire du siècle dans ce dossier, nous pouvions au moins évoquer l'affaire de la journée, parce qu'il n'y en avait pas d'autre de prévue.

L'officier passa une bonne demi-heure à m'informer de mes droits et je dus signer des documents le libérant de sa responsabilité sur le fait que je n'avais pas demandé d'avocat. Il s'avéra alors que j'étais convoqué sur cette fameuse plainte d'avril 2013 déposée par la Mère de Dieu. Le procureur l'avait classée. Mais lorsque le Commissaire Corridor avait téléphoné au père Nicolas, le 23 décembre 2014, celui-ci avait vraisemblablement évoqué cette plainte pour tenter de se victimiser. Le commissaire était intervenu pour rouvrir ce dossier et la plainte du père Nicolas avait été formellement actée par l'audition de ce dernier le 24 décembre.

Un premier débat eut lieu sur la prescription ou non des faits pour lesquels j'étais entendu. L'officier a finalement convenu, et c'est ce qu'il acta dans le document, qu'en matière de diffamation la prescription est de 3 mois à partir de la première publication d'un propos. Le dépôt de plainte suspend la prescription. La plainte étant déposée au 24 décembre 2014, l'officier ne pouvait m'entendre que sur des écrits publiés pour la première fois et remontant au plus tard au 24 septembre.

J'aurais pu décider de partir à ce moment-là, car le procureur ayant été saisi en avril 2013, les faits qu'elle mentionnait étaient antérieurs au 24 septembre 2014, et mon audition n'avait donc pas lieu d'être.

De plus, en avril 2013 déjà, la plainte ne faisait que reprendre les faits pour lesquels j'avais été entendu en juillet 2012. Donc, déjà au moment de la saisie du procureur, les faits dénoncés étaient prescrits.

Une fois mes droits notifiés et après qu'on m'eût avisé du motif de ma présence, l'audition put commencer. Je demandais la possibilité de présenter un hommage aux victimes de l'attentat de Paris. L'officier me dit qu'il y était sensible, mais qu'il ne pouvait pas l'inscrire dans la procédure.

Il avait en main une lettre du Conseil de la Communauté, listant trois pages de griefs qui m'étaient attribués. Cette lettre était signée du père Nicolas Kakavelakis, de Manolis Bibilis, et d'une troisième personne dont je ne pus lire le nom.

Je fis remarquer que cette lettre et cette plainte n'avaient aucune valeur. Le Conseil est composé de 15 membres. Or, pour prendre une décision à l'issue d'une délibération, le secrétaire doit convoquer les membres avec un ordre du jour. En l’occurrence, plusieurs des membres du CA s'étaient plaints au préfet de n'être jamais convoqués à aucune réunion. Par conséquent, la décision d'engager une procédure était nulle et non avenue.

L'officier fit remarquer que le Président a le pouvoir de représenter la Communauté. Cela est vrai dans certains cas, mais il ne peut pas présenter sa décision comme étant le fruit de la délibération du Conseil. Et, en matière judiciaire, il faut l'unanimité des membres du CA pour décider d'engager une action et avoir qualité à agir.

Je fis ensuite observer que j'avais écrit à ce jour 148 messages. Or, dans la longue liste des doléances que nous avions sous les yeux, il n'y avait pas la moindre ligne reprenant ce que j'avais écrit. Nous n'étions que dans de vagues affirmations. L'officier me fit remarquer, par une question subtile tout autant que perfide dont les policiers ont le secret pour déstabiliser leur interlocuteur, que je savais bien ce que j'avais écrit. Ce n'était pas complètement vrai, car je ne peux pas retenir la totalité de ce que j'écris. De plus, ce n'était pas à moi de prouver que j'étais innocent, mais à l'accusateur de prouver que j'étais coupable. Pour cela, il se devait de produire les phrases qu'il jugeait diffamantes.

D'ailleurs, je ne visais à dénigrer personne. Je rapportais des choses parfois désagréables, certes, mais jamais calomnieuses. Pour m'en assurer, je laissais toujours un droit de réponse aux personnes que je nommais dans mes messages en leur soumettant le texte au préalable afin qu'ils puissent l'amender, ou répliquer, éventuellement, selon leur droit de réponse.

L'officier eut beaucoup de mal à me croire sur ce point. Car si je soumettais mon texte en amont et que les protagonistes ne faisaient pas de remarque pour demander à changer ce qu'ils pouvaient estimer être diffamant, ils n'avaient plus de légitimité pour se plaindre de mes publications. 

S’agissant du père Nicolas, je ne parlais de lui que dans le cadre de ses fonctions. Et ses fonctions veulent qu'il ne soit que le représentant du métropolite Emmanuel Adamakis, selon les règles ecclésiales qui prévalent dans notre association cultuelle. Par conséquent, c'est au métropolite que je soumettais mon texte chaque semaine. 

Je me plaçais dans un travail de journaliste avec, il est vrai, une ambiguïté sur mon rôle lorsque j'étais également témoin. Contrairement aux journalistes, je citais mes sources et produisais mes documents. Il m'était arrivé de commettre des erreurs, ce dont plusieurs personnes m'avaient fait part : je rectifiais alors mes textes, même une fois publiés afin de ne pas laisser de telles erreurs en ligne. Il n'y avait donc aucune volonté de nuire dans ma démarche. Récemment, un journaliste Sud-Africain se fit agresser en direct à l'antenne : cessa-t-il d'être journaliste parce qu'il était en même temps victime ? Aurait-il cessé de l'être s'il avait été en même temps témoin ?

Nous avons repris les grandes lignes des affirmations du père Nicolas, sans qu'elles permettent d'entrer dans les détails puisqu'il ne les étayait par aucun document. Ce fut néanmoins l'occasion de revenir sur quelques dossiers que le père Nicolas n'avait pas cru bon de mentionner et que l'officier ne connaissait pas, comme celui de mademoiselle P. L'Annonciation de la Mère de Dieu ne pouvait affirmer que je créais du tort au père Nicolas Kakavelakis par mes propos, tout en sachant qu'il ne s'agissait pas de mes propos mais de ceux d'une demoiselle identifiée. L'argument était d'autant moins recevable que ni le père Nicolas ni l'Annonciation n'avaient jamais contesté le témoignage de cette demoiselle, bien qu'ils eussent été dans leur droit de le faire s'ils avaient estimé que les propos relatés étaient mensongers.

Je ne reviendrai pas ici sur les trois pages de doléances que nous dûmes aborder. Pas une seule de ces accusations n'était étayée, et pour cause : elles étaient toutes mensongères, ce qui conduisit l'officier à me conseiller d'attendre l'avis de classement du procureur, pour venir ensuite déposer plainte contre le père Nicolas pour dénonciation calomnieuse.

Je ne reviendrai que sur l'un des éléments avancés par mon accusateur. Il paraîtrait que j'aurais dit que la mère du père Nicolas est la secrétaire du Patriarche. Je ne vois pas en quoi cela aurait pu constituer une infraction, mais, indépendamment du fondement juridique douteux de l'accusation, elle était fausse !

Ce même point de l'accusation faisait allusion au 8ème message de mon blog : Patriarcat et franc-maçonnerie, dans lequel je relatais que j'avais écrit en recommandé au Patriarche de Constantinople. La signature sur l'avis de réception du recommandé indique : Kakavelakis. Quel Kakavelakis ? Je ne sais pas. Mais je relevais qu'il était probable qu'il s'agisse de Madame Mère qui travaillait au patriarcat.

Je ne sais pas ce qui fit croire au père Nicolas que je pensais que sa mère était la secrétaire du Patriarche. J'ai entendu beaucoup d'explications de personnes qui cherchaient à comprendre quel lien unissait ces deux-là, et pourquoi Madame Mère aurait pu relever le courrier de cet honorable célibataire, mais celle de la secrétaire est de loin la moins intéressante... En tout cas, ce n'est pas l'explication qui permettrait de comprendre pourquoi le père Nicolas bénéficie d'une protection lui permettant d'être toujours en poste...

Il y eut un point qui intéressa particulièrement l'officier : celui de l'excommunication supposée que le métropolite aurait décidée à mon égard.  Cette excommunication était mise en avant par le père Nicolas comme un élément à charge contre moi. Je répondis que le père Nicolas avait excommunié de nombreuses personnes de sa propre autorité, bien que les règles de l'église ne lui donnent pas ce pouvoir. Le père Nicolas n'aurait pas manqué de produire cette décision épiscopale dans sa plainte si elle avait existé, tout comme il avait produit d'autres courriers du métropolite. Une excommunication ne peut venir que du métropolite. Et s'il avait pris une telle décision contre moi, il n'aurait pas manqué de m'en faire part directement. Ce qui n'avait jamais été le cas. Car, à défaut, comme pour toute décision prise mais non signifiée à l'intéressé, elle n'était pas applicable.

J'évoquai également une plainte pour diffamation que j'avais déposée en 2012, suite à un texte publié par le père Nicolas sur la page internet de la communauté. Je donnai la copie de ma plainte avec l'accusé de réception du Parquet. L'officier s'étonna que je n'aie jamais été entendu dans cette affaire et me dit que c'était un élément à charge contre le père Nicolas, puisqu'il se plaignait en 2013 de méthodes qu'il employait en 2012. Il est possible que ce dossier soit rouvert, bien que je considère que les faits sont prescrits, tout comme ceux qui me visaient ce jour-là.

L'officier me reprocha de mettre les choses en ligne, sans attendre que la justice se prononce. Je répondis que j'avais saisi les autorités religieuses compétentes un an avant de commencer mon blog, mais que le métropolite Emmanuel Adamakis avait étouffé l'affaire. Il avait notamment annulé une confrontation que son vicaire, le père Arsénios, avait programmée entre la jeune mademoiselle P. et le père Nicolas. Par la suite, sur les faits de faux, la Préfecture avait saisi le procureur. La Préfecture avait également demandé une enquête des Renseignements Généraux sur les dossiers visant notre association. Enquête qui avait abouti à une note complète. Note qui avait servi à étouffer la plainte de la Préfecture. En effet, un an plus tard, les services du parquet ne trouvaient plus aucune trace de cette plainte. Il avait fallu que des élus de la Communauté prennent un avocat pour la relancer. J'étais d'accord pour engager des recours internes, ou pour laisser faire la justice, mais à condition que les autorités saisies traitent les problèmes sans les étouffer.

L'officier attira alors mon attention sur l'article 40 du code pénal, qui permet de saisir le procureur sans être soi-même victime. Je pris acte de cette recommandation, qui rejoignait celle faite par le délégué du préfet, la veille.

Je ressortis sans avoir reçu de convocation pour me présenter devant un juge, et sans qu'aucune charge ne soit retenue contre moi. L'officier ne prit même pas la peine de téléphoner au procureur pour lui demander quelles suites il entendait donner à cette affaire. Il me dit qu'il lui renverrait le tout, afin qu'il prenne sa décision. Manière diplomatique de me dire qu'il n'y avait rien à poursuivre, mais que je devais néanmoins faire attention à ce que j'écris.

L'officier reproduisit fidèlement mes propos dans l'audition, ce qui était très appréciable. Par comparaison, en juillet 2012, l'officier qui m'avait entendu s'était alors contenté d'une vague synthèse évocatrice. Les synthèses ne laissent pas de place aux nuances, et il est regrettable de devoir s'en contenter.

L'officier avait entendu l'histoire du vigile, qui avait manifestement fait le tour du commissariat. Il me dit que personne ne pouvait m'interdire d'entrer dans un lieu de culte, quelle que soit la fantaisie des arguments présentés. Seul un juge a le pouvoir de prendre une telle décision, ce qui n'était pas le cas.

 

Je conclurai ce message en mettant à l'honneur un principe cher au père Nicolas, celui du droit à la satire : j'avais l'impression que toute cette plainte avait été rédigée par les Pieds Nickelés de la procédure, ces petits-filous sans envergure dont les mauvais coups les conduisent souvent en prison !

L'audition avait duré 3 heures.

163 – Δυσφήμηση, μέρος 2^ο – ο τύπος

Ένα χρόνο μετά την ακρόαση στο αστυνομικό τμήμα που διηγήθηκα στο προηγούμενο μήνυμα, έμαθα, λιγάκι κατά τύχη, ότι μία νέα μήνυση είχε κατατεθεί εναντίον μου. Ο δικηγόρος μου έψαξε και μου είπε ότι επρόκειτο για την μήνυση υπ΄ αριθ. 13108000249, που κατατέθηκε από τον παπα-Νικολάκη Κακαβελάκη και τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, στις 13 Απριλίου 2013, καταγγέλλοντας γεγονότα δυσφήμησης.

Δεν πιστεύω ότι η Θεοτόκος έκανε ποτέ μήνυση εναντίον κάποιου, και ακόμη λιγότερο ότι ο Ευαγγελισμός της το έκανε εκ μέρους της. Ούτε ακόμη εναντίον αυτών που σταύρωσαν τον γιο της. Η χρήση του ονόματός της γι΄ αυτό το είδος διαδικασιών δεν δείχνει μεγάλο σέβας των ιερών εκ μέρους αυτουνού που το έκανε.

Δεν άκουσα ποτέ ξανά για αυτή τη μήνυση και δεν ερωτήθηκα ποτέ στα πλαίσια αυτής της υπόθεσης. Λέμε μερικές φορές ότι η δικαιοσύνη βραδυπορεί. Προσωπικά την βρήκα πολύ γρήγορη στην αρχειοθέτηση που έκανε...

Στις 7 Ιανουαρίου 2015, αργά το απόγευμα, χτύπησε το τηλέφωνό μου: Αστυνομικό τμήμα, θα θέλαμε να σας δούμε για μια υπόθεση που σας αφορά... Αφού αναπόλησα τις αναμνήσεις που ανέφερα στο προηγούμενο μήνυμα, η συζήτηση ξεκίνησε.

Έπρεπε να εξηγηθώ για γεγονότα δυσφήμησης στο Ιντερνετ. Ήταν το βράδυ των τρομοκρατικών επιθέσεων κατά της συντακτικής επιτροπής του Charlie Hebdo. Ολόκληρη η Γαλλία ήταν μπλοκαρισμένη από το σχέδιο vigipirate και οργανωνόταν για να υπερασπιστεί την ελευθερία έκφρασης. Αυτή η η συζήτηση είχε λοιπόν  ένα χαρακτήρα λιγάκι σουρεαλιστικό. Απάντησα ότι ήμουν διαθέσιμος αμέσως το επόμενο πρωί.

Ο αξιωματικός μου πρότεινε περισσότερο χρόνο και με πληροφόρησε για τo δικαίωμά μου παράστασης δικηγόρου. Οι κανόνες της διαδικασίας είχαν αλλάξει από την πρώτη Ιανουαρίου 2015, ειδικά όσον αφορά τις ελεύθερες ακροάσεις. Η δικαστική μου βοήθεια θα είχε μπορέσει όντως να θέσει έναν δικηγόρο στην διάθεσή μου, αλλά δεν το θεωρούσα χρήσιμο. Ήμασταν στην παλιά μου τέχνη κόσκινο.

Συμφωνήσαμε να βρεθούμε στις 8 Ιανουαρίου στις 10:30 π.μ.

Φτάνοντας εκεί, είχα την εντύπωση ότι έκανα βουτιά στην Twilight Zone. Το αστυνομικό τμήμα ήταν κλειστό εξαιτίας του ενισχυμένου σχεδίου vigipirate. Έπρεπε να περάσουμε από μία άλλη πόρτα με φρουρό, να δώσουμε τον λόγο της επίσκεψης, μετά ένας αστυφύλακας ερχόταν στην κύρια είσοδο για να την ανοίξει και να την κλείσει αμέσως. Αυτός ο χώρος που βούιζε συνήθως από τις δυστυχίες που διασταυρώνονταν εκεί ήταν κενός και χωρίς θόρυβο. Εάν δεν μπορούσαμε να μιλήσουμε για την υπόθεση του αιώνα σ΄ αυτό τον φάκελο, μπορούσαμε τουλάχιστον να αναφερθούμε στην υπόθεση της ημέρας, γιατί δεν είχε προβλεφθεί άλλη.

Ο αξιωματικός αφιέρωσε ένα μισάωρο για να με ενημερώσει για τα δικαιώματά μου και χρειάστηκε να υπογράψω έντυπα που τον απάλλασσαν από την ευθύνη του επειδή δεν είχα ζητήσει δικηγόρο. Αποδείχθηκε τότε ότι με είχαν καλέσει για την περίφημη μήνυση του Απριλίου 2013 που κατέθεσε η Θεομήτωρ. Ο εισαγγελέας την είχε αρχειοθετήσει. Αλλά όταν ο αστυνομικός διευθυντής Corridor είχε τηλεφωνήσει στον παπα-Νικόλα, στις 23 Δεκεμβρίου 2014, αυτός είχε αναφέρει αυτή την μήνυση για να προσπαθήσει να το παίξει θύμα. Ο αστυνομικός διευθυντής είχε επέμβει για να ξανανοίξει αυτόν τον φάκελο και η μήνυση του παπα-Νικολή είχε θεωρηθεί επίσημα με την ακρόασή του στις 24 Δεκεμβρίου.

Έγινε μία πρώτη συζήτηση σε σχέση με την παραγραφή ή όχι των γεγονότων για τα οποία ερωτιόμουν. Ο αξιωματικός συμφώνησε τελικά, και αυτό καταγράφηκε στο έγγραφο, ότι όσον αφορά την δυσφήμηση, η παραγραφή είναι 3 μήνες από την πρώτη δημοσίευση ενός κειμένου. Η κατάθεση μήνυσης αναιρεί την παραγραφή. Αφού η μήνυση κατατέθηκε στις 24 Δεκεμβρίου 2014, ο αξιωματικός μπορούσε να με ανακρίνει μόνον για γραπτά που δημοσιεύτηκαν για πρώτη φορά και που ανέρχονταν το αργότερο στις 24 Σεπτεμβρίου.

Θα μπορούσα να είχα αποφασίσει να φύγω εκείνη τη στιγμή, γιατί επειδή ασκήθηκε προσφυγή στον εισαγγελέα τον Απρίλιο του 2013, τα γεγονότα στα οποία αναφερόταν ήταν πριν από την 24^η Σεπτεμβρίου 2014, και δεν υπήρχε λόγος να γίνει η ακρόασή μου.

Επιπλέον, ήδη τον Απρίλιο του 2013, η μήνυση επαναλάμβανε τα γεγονότα για τα οποία είχα ήδη ερωτηθεί τον Ιούλιο του 2012. Οπότε, ήδη κατά την προσφυγή στον εισαγγελέα, τα γεγονότα που καταγγέλθηκαν είχαν παραγραφεί.

Αφού μου κοινοποιήθηκαν τα δικαιώματά μου και αφού με ενημέρωσαν για τον λόγο της παρουσίας μου, η ακρόαση μπορούσε να αρχίσει. Ζήτησα την δυνατότητα να παρουσιάσω τα σέβη μου στα θύματα των τρομοκρατικών επιθέσεων στο Παρίσι. Ο αξιωματικός μου είπε ότι το εκτιμούσε, αλλά ότι δεν μπορούσε να το καταγράψει στην διαδικασία.

Κρατούσε στα χέρια του μια επιστολή του Συμβουλίου της Κοινότητας, που περιείχε τρεις σελίδες παραπόνων που μου καταλογίζονταν. Αυτή η επιστολή είχε την υπογραφή του παπα-Νικολάκη Κακαβελάκη, του Μανόλη Μπιμπίλη και ενός τρίτου ατόμου που δεν μπόρεσα να διαβάσω το όνομά του.

Παρατήρησα ότι αυτή η επιστολή και αυτή η μήνυση δεν είχαν καμία ισχύ. Το Συμβούλιο αποτελείται από 15 μέλη. Όμως, για να ληφθεί μία απόφαση μετά από μία διάσκεψη, ο γραμματέας πρέπει να καλέσει τα μέλη με μία ημερήσια διάταξη. Επί του θέματος, πολλά μέλη του Διοικητικού συμβουλίου είχαν καταγγείλει στον Νομάρχη ότι δεν είχαν κληθεί ποτέ σε καμία συνεδρίαση. Κατά συνέπεια, η απόφαση να  ασκηθεί μία διαδικασία ήταν άκυρη.

Ο αξιωματικός παρατήρησε ότι ο Πρόεδρος είναι πληρεξούσιος για να αντιπροσωπεύσει την Κοινότητα. Αυτό αληθεύει σε ορισμένες περιπτώσεις, αλλά δεν μπορεί να παρουσιάσει την απόφασή του ως αποτέλεσμα της απόφασης του Συμβουλίου. Και, στις δικαστικές υποθέσεις, απαιτείται η ομοφωνία των μελών του Διοικητικού συμβουλίου για να αποφασισθεί η άσκηση δικαστικής ενέργειας και για να έχει το δικαίωμα να την ασκήσει.

Παρατήρησα μετά ότι είχα γράψει μέχρι εκείνη την ημέρα 148 μηνύματα. Όμως, στην μακροσκελή κατάσταση που βλέπαμε, δεν υπήρχε η παραμικρή γραμμή που επαναλάμβανε αυτά που έγραφα. Είχαμε μόνον αόριστες καταφάσεις. Ο αξιωματικός παρατήρησε ότι, με μία τόσο έξυπνη όσο και πονηρή ερώτηση το μυστικό της οποίας έχουν οι αστυνομικοί για να αποσταθεροποιήσουν τον συνομιλητή τους, ήξερα καλά τι είχα γράψει. Δεν ήταν τελείως αληθές, γιατί δεν μπορώ να απομνημονεύσω το σύνολο αυτών που γράφω. Επιπλέον, δεν ήταν η δουλειά μου να αποδείξω ότι ήμουν αθώος, αλλά αυτού που κατηγορεί να αποδείξει ότι ήμουν ένοχος. Γι΄ αυτό, έπρεπε να καταθέσει τις φράσεις που θεωρούσε δυσφημιστικές.

Άλλωστε, δεν σκόπευα να κακολογήσω κανέναν. Ανέφερα πράγματι μερικές φορές δυσάρεστα πράγματα, όντως, αλλά ποτέ συκοφαντικά. Για να βεβαιωθώ, άφηνα πάντοτε ένα δικαίωμα απάντησης στα άτομα που κατονόμαζα στα μηνύματά μου υποβάλλοντας τους το κείμενο προηγουμένως για να μπορέσουν να το διορθώσουν, ή να ανταπαντήσουν, ενδεχομένως, σύμφωνα με το δικαίωμά τους απάντησης.

Ο αξιωματικός δυσκολεύτηκε πολύ να με πιστέψει σε αυτό το σημείο. Γιατί, εάν υπέβαλα το κείμενό μου πριν και οι πρωταγωνιστές δεν έκαναν παρατηρήσεις για να ζητήσουν να αλλάξω αυτό που θα μπορούσαν να εκτιμήσουν ως δυσφημιστικό, δεν είχαν πια νομιμότητα για να παραπονεθούν για τις δημοσιεύσεις μου.

Όσον αφορούσε τον παπα-Νικολάκη, μιλούσα γι΄ αυτόν στα πλαίσια των λειτουργημάτων του. Και τα λειτουργήματα του κάνουν να είναι μόνον ο εκπρόσωπος του μητροπολίτη Εμμανουήλ Αδαμάκη, σύμφωνα με τους εκκλησιαστικούς κανόνες που υπερισχύουν στον θρησκευτικό μας σύλλογο. Κατά συνέπεια, υπέβαλα το κείμενό μου στον μητροπολίτη κάθε εβδομάδα.

Βρισκόμουν σε μία θέση δημοσιογράφου με, όντως, μία αμφισημία ως προς τον ρόλο μου όταν ήμουν επίσης μάρτυρας. Αντίθετα με τους δημοσιογράφους, ανέφερα τις πηγές μου και παρουσίαζα τα έγγραφά μου. Μου έτυχε να κάνω λάθη, για τα οποία πολλά άτομα με είχαν ενημερώσει: διόρθωνα τότε τα κείμενά μου, ακόμη και όταν είχαν ήδη δημοσιευθεί για να μην αφήσω τέτοια λάθη στο Ιντερνετ. Δεν υπήρχε λοιπόν καμία θέληση ζημίας στο διάβημά μου. Πρόσφατα, ένας δημοσιογράφος από τη Νότια Αφρική δέχτηκε επίθεση απ΄ ευθείας στον αέρα: έπαψε να είναι δημοσιογράφος επειδή ήταν ταυτόχρονα θύμα; θα είχε παύσει να είναι εάν ήταν ταυτόχρονα μάρτυρας;

Συζητήσαμε σε γενικές γραμμές τις καταφάσεις του παπα-Νικολάκη, που δεν επέτρεπαν να εισέλθουμε στις λεπτομέρειες αφού δεν τις υποστήριζε με κανένα έγγραφο. Ήταν ωστόσο η ευκαιρία να επανέλθουμε σε ορισμένες υποθέσεις που ο παπα-Νίκος δεν θεώρησε αναγκαίο να υπενθυμίσει και που ο αξιωματικός δεν γνώριζε, όπως αυτή της Δεσποινίδας Π.. Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου δεν μπορούσε να επιβεβαιώσει ότι δημιουργούσα ζημία στον παπα-Νικολάκη Κακαβελάκη με τα λόγια μου, γνωρίζοντας ταυτόχρονα ότι δεν επρόκειτο για τα λόγια μου αλλά για αυτά μίας ταυτοποιημένης δεσποινίδας. Το επιχείρημα ήταν ακόμη λιγότερο παραδεκτό αφού ούτε ο παπα-Νικολής ούτε  ο Ευαγγελισμός δεν αμφισβήτησαν ποτέ την μαρτυρία αυτής της δεσποινίδας, αν και θα είχαν το δικαίωμα να το κάνουν εάν είχαν εκτιμήσει ότι τα θέματα που αναφέρθηκαν ήταν ψευδή.

Δεν θα επανέλθω εδώ στις τρεις σελίδες παράπονα που χρειάστηκε να συζητήσουμε. Καμία από αυτές τις κατηγορίες δεν ήταν εμπεριστατωμένη, και όντως: ήταν όλες ψευδείς, γεγονός που οδήγησε τον αξιωματικό να με συμβουλεύσει να περιμένω την ειδοποίηση αρχειοθέτησης του εισαγγελέα, για να επιστρέψω μετά να καταθέσω μήνυση εναντίον του παπα-Νίκου για συκοφαντική δυσφήμηση.

Θα επανέλθω μόνον σε ένα από τα στοιχεία που προέβαλλε αυτός που με κατηγορούσε. Είχα τάχα πει ότι η μητέρα του παπα-Νικόλα ήταν η γραμματέας του Πατριάρχη. Δεν καταλαβαίνω ως προς τι θα μπορούσε να αποτελέσει μία παράβαση αυτό, αλλά, ανεξάρτητα από την επισφαλή δικαστική βάση της κατηγορίας, ήταν ψευδής!

Αυτό το σημείο της κατηγορίας υπαινισσόταν το 8ο μήνυμα του ιστολογίου μου: Πατριαρχείο και Τεκτονισμός, στο οποίο ανέφερα ότι είχα στείλει μία συστημένη επιστολή στον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως. Η υπογραφή στην απόδειξη παραλαβής του συστημένου λέει: Kakavelakis. Ποιος Κακαβελάκης; Δεν ξέρω. Αλλά ανέφερα ότι ήταν πιθανόν να πρόκειται για την Κυρία Μητέρα που δούλευε στο Πατριαρχείο.

Δεν ξέρω τι έκανε τον παπα-Νικόλα να νομίσει ότι πίστευα ότι η μητέρα του ήταν η γραμματέας του Πατριάρχη. Άκουσα πολλές εξηγήσεις από άτομα που προσπαθούσαν να καταλάβουν ποιος δεσμός τους συνέδεε αυτούς τους δύο, και γιατί η Κυρία Μήτηρ θα είχε μπορέσει να λάβει την αλληλογραφία αυτού του έντιμου άγαμου, αλλά αυτή της γραμματέως είναι κατά πολύ η λιγότερο ενδιαφέρουσα... Εν πάση περιπτώσει, δεν είναι η εξήγηση που θα επέτρεπε να καταλάβουμε γιατί ο παπα-Νικόλας χαίρει προστασίας που του επιτρέπει να βρίσκεται ακόμη στη θέση του...

Υπήρξε ένα σημείο για το οποίο ο αξιωματικός έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον: αυτό του υποτιθέμενου αφορισμού μου που ο μητροπολίτης θα είχε αποφασίσει όσον με αφορά.  Αυτός ο αφορισμός μπήκε στο προσκήνιο από τον παπα-Νικόλα ως ένα στοιχείο κατηγορίας εναντίον μου. Απάντησα ότι ο παπα-Νικόλας είχε αφορίσει πολλά άτομα με δική του πρωτοβουλία, αν και οι κανόνες της εκκλησίας δεν του δίνουν αυτό το δικαίωμα. Ο παπα-Νικόλας δεν θα είχε παραλείψει να παρουσιάσει στην μήνυσή του αυτή την επισκοπική απόφαση εάν είχε υπάρξει, όπως είχε παρουσιάσει άλλες επιστολές του μητροπολίτη. Ένας αφορισμός προέρχεται μόνον από τον μητροπολίτη. Και εάν είχε πάρει μία τέτοια απόφαση εναντίον μου, δεν θα είχε παραλείψει να μου το κοινοποιήσει κατευθείαν. Κάτι που δεν έγινε ποτέ. Γιατί, ειδάλλως, όπως για οποιαδήποτε απόφαση που ληφθεί αλλά δεν κοινοποιηθεί στον ενδιαφερόμενο, δεν ήταν εφαρμόσιμη.

Ανέφερα επίσης μία μήνυση για δυσφήμηση που είχα καταθέσει το 2012, μετά από την δημοσίευση ενός κειμένου από τον παπα-Νίκο στην σελίδα Ιντερνετ της κοινότητας. Έδωσα το αντίγραφο της μήνυσής μου με την απόδειξη παραλαβής από την Εισαγγελία.. Ο αξιωματικός έμεινε έκπληκτος που δεν με κάλεσαν ποτέ για ακρόαση σε αυτή την υπόθεση και μου είπε ότι ήταν ένα ενοχοποιητικό στοιχείο εναντίον του παπα-Νικόλα, αφού παραπονιόταν το 2013 για μεθόδους που χρησιμοποιούσε ο ίδιος το 2012. Είναι πιθανόν να έχει ανοιχθεί πάλι αυτός ο φάκελος, αν και θεωρώ ότι τα γεγονότα έχουν παραγραφεί, όπως και αυτά που με αφορούσαν εκείνη την ημέρα.

Ο αξιωματιός μέμφθηκε ότι δημοσίευα τα πράγματα στο Ιντερνετ, χωρίς να περιμένω να αποφανθεί η δικαιοσύνη. Απάντησα ότι είχα προσφύγει στις αρμόδιες θρησκευτικές αρχές ένα χρόνο πριν αρχίσω το ιστολόγιό μου, αλλά ότι ο μητροπολίτης Εμμανουήλ Αδαμάκης είχε κουκουλώσει την υπόθεση. Είχε μάλιστα ακυρώσει μία αντιπαράθεση που ο πρωτοσύγκελος του, ο πάτερ Αρσένιος, είχε προγραμματίσει με την νεαρή Δεσποινίδα Π. και τον παπα-Νικόλα. Στη συνέχεια, όσον αφορά τα γεγονότα των πλαστογραφιών, η Νομαρχία είχε προσφύγει στον εισαγγελέα. Η Νομαρχία είχε επίσης ζητήσει μία έρευνα   στην Ασφάλεια για τους φακέλους που αφορούσαν τον σύλλογό μας. Έρευνα που είχε καταλήξει σε ένα πλήρες σημείωμα. Σημείωμα που είχε χρησιμεύσει στο κουκούλωμα της μήνυσης της Νομαρχίας. Όντως, ένα χρόνο αργότερα, οι υπηρεσίες της εισαγγελίας δεν έβρισκαν πια κανένα ίχνος αυτής της μήνυσης. Είχε χρειαστεί να βάλουν οι εκλεγμένοι της Κοινότητας έναν δικηγόρο για να ξαναρχίσει. Ήμουν σύμφωνος να ασκήσω εσωτερικές προσφυγές, ή να αφήσω την δικαιοσύνη να ενεργήσει, αλλά υπό την προϋπόθεση ότι οι εν λόγω αρχές διεκπεραιώνουν τα προβλήματα χωρίς να τα κουκουλώσουν.

Ο αξιωματικός έλκυσε τότε την προσοχή μου στο άρθρο 40 του Ποινικού Κώδικα, που επιτρέπει να προσφύγουμε στον εισαγγελέα χωρίς να είμαστε οι ίδιοι θύματα. Σημείωσα αυτή την σύσταση, που συμπίπτει με αυτήν που έγινε από τον εκπρόσωπο του Νομάρχη, την προηγούμενη ημέρα.

Έφυγα χωρίς να μου δώσουν πρόσκληση να παρουσιαστώ ενώπιον δικαστή, και χωρίς να έχει συγκρατηθεί κανένα ενοχοποιητικό στοιχείο εναντίον μου. Ο αξιωματικός δεν έκανε καν τον κόπο να τηλεφωνήσει στον εισαγγελέα για να τον ρωτήσει τι συνέχεια σκόπευε να δώσει σε αυτή την υπόθεση. Μου είπε ότι θα του έστελνε τα πάντα, για να αποφασίσει. Διπλωματικός τρόπος για να μου πει ότι δεν υπήρχε τίποτα προς δίωξη, αλλά ότι έπρεπε ωστόσο να προσέχω τι γράφω.

Ο αξιωματικός επανέλαβε πιστά αυτά που είπα στην ακρόαση, κάτι που ήταν πολύ εκτιμητό Σε σύγκριση, τον Ιούλιο του 2012, ο αξιωματικός που με είχε ανακρίνει αρκέστηκε τότε σε μία αόριστη δηλωτική ανακεφαλαίωση. Οι ανακεφαλαιώσεις δεν αφήνουν τόπο στις διαβαθμίσεις και είναι λυπητερό όταν πρέπει να αρκούμαστε σε αυτές.

Ο αξιωματικός είχε ακούσει το ανέκδοτο του σεκιουριτά, που είχε πρόδηλα κάνει την γύρα του αστυνομικού τμήματος. Μου είπε ότι κανένας δεν μπορούσε να με απαγορεύσει την πρόσβαση σε έναν χώρο λατρείας, όποια κι αν είναι η ιδιορρυθμία των επιχειρημάτων που παρουσιάζονται. Μόνον ένας δικαστής έχει το δικαίωμα να λάβει μια τέτοια απόφαση, αλλά δεν ήταν έτσι σε αυτή την περίπτωση.

Θα κλείσω αυτό το μήνυμα τιμώντας μία αγαπητή αρχή του παπα-Νικολή, αυτήν του δικαιώματος σάτιρας: είχα την εντύπωση ότι ολόκληρη αυτή η μήνυση είχε συνταχθεί από τους Τεμπελοάσχετους της δικονομίας, αυτούς τους κουραδόμαγκες χωρίς υπόσταση που τα κακόβουλα καμώματά τους τους οδηγούν συχνά στην στενή!

Η ακρόαση διήρκεσε 3 ώρες.