235- Immobiliare

Durant l'été 2016,  la vidéo du père Nicolas Kakavelakis bousculant Dimitrios Liapis circula en Grèce et en Europe. Elle fut reprise sur d'autres blogs ainsi que sur Facebook. Elle montrait une image déplorable de l'attitude du clergé lorsqu'il oublie de faire semblant de croire en ce qu'il prêche. Cette vidéo suscita de nombreuses réactions.

Le 17 septembre, un inconnu laissa un commentaire, en grec, sous la vidéo de mon compte Youtube, où il affirmait que le père Nicolas Kakavelakis était propriétaire de 2 immeubles en Allemagne. Je n'aurais sans doute pas prêté davantage attention à ce commentaire qu'à d'autres bruits, s'il n'avait été suivi de réactions épidermiques violentes à mon endroit.

Dans la nuit du 20 au 21 septembre, un inconnu versa un produit solvant sur ma voiture, ce qui entraîna pour 8231 euros de dégâts. Rien de matériellement étayé ne permettait d'affirmer qu'il y avait un lien entre la révélation contenue dans ce commentaire et le vandalisme. Rien non plus permettant d'affirmer que le père Nicolas était l'auteur des faits, ou leur commanditaire. Mais la concomitance du commentaire et du vandalisme qui s'ensuivit était indéniable.

Vandalisme - détail

Le 25 septembre, le père Nicolas déposa une demande auprès de Youtube pour que deux vidéos soient retirées de mon compte : celle qui contenait le commentaire le concernant ainsi que celle où il excommuniait Stergios Kourougiorgakis. Pour faire cette demande, le père Nicolas avait dû joindre des extraits des vidéos en question ainsi que les adresses web des pages où elles se trouvaient. Il avait donc vu le commentaire l'incriminant.

Il semblait que ce commentaire nouvellement posté avait modifié l'importance que revêtaient ces vidéos. Commentaire dont, assurément, nous serions appelés à reparler.

La rentrée scolaire avait lieu le lendemain. Elle promettait d'être épique !

Le jour dit, j'étais déterminé à m'inscrire pour poursuivre mon cursus de grec entamé l'année précédente. Mes relations avec le père Nicolas n'étaient pas au beau fixe, mais n'était-ce pas un principe chrétien de dépasser nos différends dans un esprit fraternel ? Je tenais à manifester le fait que, s'il y avait opposition, elle ne venait pas de moi.

Mais les belles idées sont souvent confrontées à la dure réalité. Aussi, par précaution d'éventuelles dérives, j'activais la caméra de mon téléphone, coincé dans la poche de mon blouson. À défaut d'un film de qualité, il serait au moins possible d'avoir une idée de l'ambiance.

Cette précaution ne fut pas inutile. Nous étions un certain nombre, devant la porte de la salle de cours, à attendre que l'heure des inscriptions n'arrive. Lorsque la porte s'ouvrit, l'accueil ne fut pas des plus chaleureux. Je me vis opposer un refus d'admission, ponctué d'une bousculade.

J'eus beau informer le père Nicolas que sa supérieure hiérarchique, la coordinatrice européenne des programmes scolaires grecs, madame Myrsine Roumeliotou, avait validé le principe de mon inscription, je n'eus qu'une seule réponse : la coordinatrice, on s'en fout !

Je ne suis pas de ceux qui abandonnent à la première tentative infructueuse, aussi je restais devant la porte en attendant qu'elle s'ouvre à nouveau, espérant que le père Nicolas ferait preuve cette fois d'un peu plus de respect de sa fonction et de ses obligations.

A-t-on jamais vu un enseignant refuser l'un de ses élèves ?

L'une de mes camarades de classe vint me voir pour me dire qu'elle ne souhaitait pas que j'assiste au même cours qu'elle. Elle était manifestement en service commandé, mais il était néanmoins surprenant de voir à quel point elle perdait le sens des réalités.

Elle assistait gratuitement à des cours financés par le gouvernement grec, avec l'argent de personnes souvent très modestes devenues imposables au gré des plans d'austérité. Sauf à décider de prendre à sa charge intégralement le salaire du père Nicolas, ce cours ne lui appartenait pas. Elle pouvait décider de ne plus y venir, mais ne pouvait en aucune façon refuser que quelqu'un y assiste.

De tels arguments laissent perplexe concernant la capacité d'analyse et l'audace de ceux qui en usent. Ils ne servent bien souvent qu'à les discréditer. Je trouvais consternant d'entendre de telles choses et attendais à nouveau que la porte s'ouvre pour réitérer ma demande d'inscription.

 
 
Sans doute était-il utopique d'attendre un miracle de la part d'un membre du clergé... La situation resta bloquée et, à défaut de bonne parole, ne furent dispensés que des coups de poings.

 
 
Malgré leur côté surréaliste, ces violences n'étaient rien à côté de ce qui allait arriver. Il est probable que le message laissé sur mon compte Youtube, qui mentionnait les conséquentes propriétés immobilières du père Nicolas, lui ait fait perdre le sens des réalités. Quels secrets cachait-il ? Pourquoi tant de haine ?

235 – Immobiliare

Το καλοκαίρι του 2016, το βίντεο με τον παπα-Νικολάκη Κακαβελάκη να σπρώχνει τον Δημήτριο Λιάπη κυκλοφόρησε στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Αναδημοσιεύθηκε από άλλα ιστολόγια όπως επίσης και στο Facebook. Έδειχνε μία ελεεινή εικόνα της στάσης του κλήρου όταν ξεχνά να προσποιείται ό,τι πιστεύει αυτό που κηρύττει. Αυτό το βίντεο προκάλεσε πολλές αντιδράσεις.

Στις 17 Σεπτεμβρίου, ένας άγνωστος έγραψε ένα σχόλιο, στα ελληνικά, κάτω από το βίντεο στο λογαριασμό μου στο YouΤube, όπου έλεγε ότι ο παπα-Νικολάκης Κακαβελάκης ήταν ιδιοκτήτης δύο (2) πολυκατοικιών στην Γερμανία. Δεν θα είχα δώσει χωρίς αμφιβολία περισσότερη προσοχή σε αυτό το σχόλιο απ΄ ότι σε άλλες διαδόσεις, εάν δεν είχαν ακολουθήσει έντονες βίαιες αντιδράσεις εναντίον μου.

Μέσα στη νύχτα από τις 20 με 21 Σεπτεμβρίου, ένας άγνωστος πέταξε διαλυτικό επάνω στο αυτοκίνητό μου, με συνέπεια 8.231 ευρώ ζημίες. Τίποτα επαληθευόμενο υλικά δεν επέτρεπε να διαβεβαιωθεί ότι υπήρχε μία σχέση μεταξύ της αποκάλυψης αυτού του σχολίου και του βανδαλισμού. Όπως τίποτα δεν επέτρεπε να διαβεβαιωθεί ότι ο παπα-Νικολής ήταν ο υπαίτιος των γεγονότων, ή ο εντολοδότης τους. Αλλά η συνακολουθία του σχολίου και του βανδαλισμού που ακολούθησε ήταν αναμφισβήτητη.

Βανδαλισμός – λεπτομέρεια

Στις 25 Σεπτεμβρίου, ο παπα-Νικολιός ζήτησε από το YouTube να βγάλει δύο βίντεο από τον λογαριασμό μου: αυτό που είχε το σχόλιο που τον αφορούσε όπως και αυτό όπου αφόριζε τον Στέργιο Κουρουγιωργάκη. Για να κάνει αυτή την αίτηση, ο παπα-Νικολής πρέπει να σύναψε αποσπάσματα από τα εν λόγω βίντεο όπως και τις διευθύνσεις των ιστοσελίδων όπου βρίσκονταν. Οπότε είχε δει το σχόλιο που τον ενοχοποιούσε.

Φαίνεται ότι αυτό το φρέσκο σχόλιο είχε αλλάξει την σημασία που είχαν αυτά τα βίντεο. Σχόλιο για το οποίο, σίγουρα, θα ξαναμιλούσαμε.

Η έναρξη της σχολικής χρονιάς ήταν την επόμενη ημέρα. Θα ήταν επική!

Την ημέρα εκείνη, ήμουν αποφασισμένος να συνεχίσω τα μαθήματα ελληνικών που είχα ξεκινήσει το προηγούμενο έτος. Οι σχέσεις μου με τον παπα-Νικόλιε δεν ήταν  στα φόρτε τους, αλλά δεν αποτελεί χριστιανική αρχή να ξεπεράσουμε τις διαφορές μας μέσα σε ένα αδερφικό πνεύμα; Ήθελα να δηλώσω το γεγονός ότι, εάν υπήρχε αντίθεση, δεν προερχόταν εκ μέρους μου.

Αλλά οι ωραίες ιδέες βρίσκονται συχνά αντιμέτωπες με την σκληρή πραγματικότητα. Έτσι, για πρόληψη ενδεχόμενων παρεκτροπών, ενεργοποίησα την κάμερα του τηλεφώνου μου, σφηνωμένου μέσα στην τσέπη του μπουφάν μου. Ελλείψει μίας ταινίας καλής ποιότητας, θα ήταν τουλάχιστον δυνατόν να έχουμε μια ιδέα της ατμόσφαιρας.

Αυτή η προφύλαξη δεν ήταν μάταιη. Ήμασταν κάμποσοι, μπροστά στην πόρτα της αίθουσας μαθημάτων, περιμένοντας την ώρα των εγγραφών. Όταν άνοιξε η πόρτα, η υποδοχή δεν ήταν από τις θερμότερες. Βρέθηκα εμπρός σε μία απαγόρευση εισόδου, τονισμένη από σπρώξιμο.

Μάταια ενημέρωσα τον παπα-Κλάους ότι η προϊσταμένη του, η συντονίστρια εκπαίδευσης, υπεύθυνη για τον συντονισμό και την οργάνωση της ελληνόγλωσσης παιδείας στην Ευρώπη, κυρία Μυρσίνη Ρουμελιώτου, είχε επισφραγίσει την αρχή της εγγραφής μου, πήρα μία απάντηση: η συντονίστρια, δεν μας νοιάζει!

Δεν είμαι από αυτούς που εγκαταλείπουν στην πρώτη άκαρπη προσπάθεια, έτσι έμεινα μπροστά στην πόρτα περιμένοντας να ανοίξει πάλι, ελπίζοντας ότι ο παπα-Νικολάε θα έδειχνε αυτή την φορά περισσότερο σεβασμό στο λειτούργημά του και στις υποχρεώσεις του.

Είδαμε ποτέ έναν εκπαιδευτικό να διώχνει έναν μαθητή του;

Μία από τις συμμαθήτριές μου ήρθε να με δει για να μου πει ότι δεν ήθελε να πηγαίνω στο ίδιο μάθημα με αυτήν. Ήταν προφανώς σε εντεταλμένη αποστολή, αλλά ήταν ωστόσο εκπληκτικό να δούμε μέχρι σε ποιο σημείο έχανε την επαφή με την αίσθηση της πραγματικότητας.

Παρακολουθούσε δωρεάν μαθήματα που χρηματοδοτούνται από την ελληνική κυβέρνηση, συχνά με τα χρήματα πολύ ταπεινών ατόμων που έγιναν φορολογητέα συνεχεία των μέτρων λιτότητας. Εκτός εάν αποφάσιζε να επωμισθεί εξ ολοκλήρου τον μισθό του παπα-Νικολή, αυτό το μάθημα δεν ήταν ιδιοκτησία της. Μπορούσε να αποφασίσει να μην πηγαίνει πια, αλλά δεν μπορούσε με κανέναν τρόπο να αρνηθεί την παρουσία κάποιου.

Τέτοια επιχειρήματα αφήνουν κάποιον σαστισμένο όσον αφορά την ικανότητα ανάλυσης και θράσους αυτών που τα χρησιμοποιούν. Χρησιμεύουν πολύ συχνά στην υποτίμησή τους. Έβρισκα εκπληκτικό να ακούω τέτοια πράγματα και περίμενα πάλι να ανοίξει η πόρτα για να επαναλάβω την αίτηση εγγραφής μου.

 
 

Χωρίς αμφιβολία ήταν ουτοπικό να περιμένουμε ένα θαύμα εκ μέρους ενός μέλους του κλήρου… Η κατάσταση παρέμεινε μπλοκαρισμένη και, ελλείψει καλού λόγου, έγινε μόνο διανομή γροθιών.

 
 

Παρά την σουρεαλιστική πλευρά τους, αυτές οι βιαιότητες δεν ήταν τίποτα εμπρός σε αυτό που θα ακολουθούσε. Είναι πιθανόν ότι το σχόλιο στον λογαριασμό μου YouΤube, που ανέφερε τις σημαντικές κτηματομεσιτικές ιδιοκτησίες του παπα-Νικόλα, τον έκανε να χάσει την αίσθηση της πραγματικότητας. Ποια μυστικά έκρυβε; Γιατί τόσο μίσος;

Απόδοση στα ελληνικά: Άγγελος Α.