227- Aucun d'eux ne s'est perdu

Chânes est un petit village du Mâconnais dont l'église fut construite bien avant la séparation entre les Églises d'Orient et d'Occident. Durant la Révolution Française, l'une des statues de la Vierge fut emportée par un habitant pour être protégée. Il la garda précieusement et la transmit à ses héritiers. 

Église de Chânes, Mâconnais

La famille du dernier héritier en date décida de se débarrasser de tous ces souvenirs et organisa une vente aux enchères. La statue fut présentée lors de cette vente, authentifiée par un texte d'époque collé sous sa base, qui relatait son histoire.

Le village apprit fortuitement l'existence de cette vente et décida de se porter acquéreur, dans la limite d'une somme qu'il estimait être raisonnable. Cette somme ne fut pas dépassée lors des enchères, ce qui permit à la statue de retrouver son antique propriétaire.

Une cérémonie fut organisée pour célébrer le retour de cette statue dans l'église du village. L'office fut célébré par le père Jorge M., le 21 mai 2016.

Par un concours de circonstances, je me trouvais assister à cet office et le père Jorge me fit l'honneur d'accepter mon invitation à déjeuner. La conversation fut chaleureuse et ne se résuma pas aux quelques points que je vais reprendre ici. Mais on retient souvent des conversations les points qui nous ont heurtés. Sans doute comme une prise de conscience du chemin qu'il nous reste à parcourir pour changer le monde qui nous entoure.

Bien que me sachant orthodoxe, le père Jorge me fit l'éloge du renouveau spirituel que sut inspirer Jean-Paul II. Il oubliait de préciser que ce dernier était celui qui organisa le silence dans tous les évêchés catholiques de la planète, afin que soient étouffés tous les scandales de pédophilie, qui purent ainsi prospérer et se développer.

Puisque le sujet était lancé, je lui demandais ce qu'il pensait des victimes regroupées au sein de l'association La Parole Libérée. Son soutien était total. Sauf que, lorsque je lui proposais de matérialiser ce soutien par un courrier, ou par un autre moyen, il m'objecta qu'il ne pouvait intervenir pour des faits qui ne relevaient pas de sa juridiction. 

Puis il continua sur sa volonté de venir chez moi, voir mes enfants, et me parler de tout ce que ce brave Jean-Paul avait enseigné.

D'un coup, il n'y avait plus de problèmes de juridiction, évoqués quelques phrase plus tôt, mais le seul Saint-Esprit qui avait permis notre rencontre. Je veux bien concevoir que le Saint-Esprit soit supérieur aux questions de juridiction. Mais alors pourquoi m'objecter ces juridictions lorsqu'il s'agissait de prendre position pour aider des victimes innocentes et leur apporter un soutien ? 

Pourquoi ne voir le Saint-Esprit que lorsque l'on peut y trouver son intérêt, en se détournant volontairement de tout le reste ? La gangrène qui détruit l’Église catholique de l'intérieur aurait-elle atteint un tel niveau sans le silence coupable du clergé qui préfère détourner son regard en se disant que cela ne le concerne pas ?

Que ferait ce prêtre si je le laissais approcher mes enfants, leur enseigner la bonne parole de Jean-Paul II, mais qu'un autre prêtre utilise leur état de dépendance, dans lequel j'aurais contribué à les placer, pour abuser d'eux ? Rien. Il détournerait ses yeux, oubliant toutes ses théories sur le Saint-Esprit.

Il n'y a que deux sortes de prêtres que j'accepte de laisser approcher mes enfants : les russes et les géorgiens. Ils ne sont pas parfaits, mais je sais qu'ils ont su se lever, au cours de l'Histoire, pour combattre des injustices, fut-ce contre leur propre hiérarchie. 

Il y a, dans cette capacité à se révolter contre l'injustice, quel qu'en soit le coût, l'un des fondements du christianisme. Le clergé qui en est dépourvu construit son action sur des sables mouvants. Il peine à poser quelques pierres qui s'écroulent aussitôt, rendant vain son labeur.

Le père Jorge estimait que ces scandales avaient permis, aux États-Unis, d'assainir l’Église. Celle-ci avait dû vendre presque tous ses biens pour payer les condamnations judiciaires et, dans sa nouvelle pauvreté, se trouvait face à ses valeurs  premières retrouvées. Il me vantait le renouveau de l’Église, par exemple à Washington. 

Mais de quel renouveau peut-on parler lorsqu'aucun des évêques responsables n'a été sanctionné ? Lorsque ceux qui ont permis que ces crimes puissent avoir lieu sont toujours en place ? Lorsqu'il est impossible de pouvoir reconstruire ces vies détruites ? 

Les rituels anciens voulaient que l'on sacrifiât un enfant innocent, une jeune fille de préférence, dans les fondations d'une cité nouvelle, afin de s'attirer la protection des dieux, le bonheur et la prospérité. On retrouve ces sacrifices dans la fondation de Rome, ou pour de nombreuses citées antiques.

Ainsi, des vierges auraient ainsi été immolées lors de la fondation de villes hellénistiques, au dire de Iohannes Malalas (Chron., 31, 8-11 ; 37, 5-6 ; 139, 13,21 ; 192, 4-7 ; 203, 9-10 ; 13-14 ; 221, 21-22 ; 268, 8-10 ; 320, 17-21 ; etc).

Tels ces rituels anciens, l’Église catholique construit ses renouveaux successifs sur le sang des innocents sacrifiés à ses plaisirs ou ses ambitions. Au-delà des cas de renouveau que me citais le père Jorge aux États-Unis, on peut constater que toute la communication actuelle de monseigneur Barbarin évoque cette refondation (ici, ici, ou encore ici). Sacrifices humains qui, de fait, excluent  d'accorder aux victimes la moindre réparation, puisque la victime sert l'utilité publique.

Renouveaux qui portent en germe les victimes nécessaires à la prochaine refondation qui ne manquera pas d'arriver.

En ceci, on peut dire sans conteste que le paganisme existe toujours, chez ceux-là mêmes qui prétendent l'avoir remplacé. Tout comme existent toujours les sacrifices humains. Et, ce faisant, le clergé devient indigne de toute analogie avec le Christ qui dit à Dieu : J'ai gardé ceux que tu m'as donnés et aucun d'eux ne s'est perdu (Jn 17, 12).

227 – Οὐδεὶς ἐξ αὐτῶν ἀπώλετο

Το Σαν (Chânes) είναι ένα χωριουδάκι  στην περιοχή του Μακόν η εκκλησία του οποίου είχε ανεγερθεί πολύ πριν από τον διαχωρισμό μεταξύ της Ανατολικής και της Δυτικής Εκκλησίας. Κατά την Γαλλική Επανάσταση, ένα από τα αγάλματα της Παναγίας αφαιρέθηκε από έναν κάτοικο για να το προστατέψει. Το φύλαξε πολύ προσεκτικά και το μεταβίβασε στους κληρονόμους του.

Εκκλησία του Σαν (Chânes), περιοχή του Μακόν

Η οικογένεια του τελευταίου κληρονόμου αποφάσισε να ξεφορτωθεί όλα αυτά τα αναμνηστικά και οργάνωσε μία δημοπρασία. Το άγαλμα παρουσιάστηκε σε αυτή την πώληση, αναγνωρίσθηκε από ένα επίγραμμα εκείνης της εποχής κολλημένο κάτω από τη βάση του, που έλεγε την ιστορία του.

Στο χωριό έμαθαν κατά τύχη για αυτή την δημοπρασία και αποφάσισαν να συμμετέχουν, στα όρια ενός ποσού που θεωρούσαν λογικό. Αυτό το ποσό δεν ξεπεράστηκε κατά την δημοπρασία, γεγονός που επέτρεψε να επιστρέψει το άγαλμα στον παλιό ιδιοκτήτη του.

Οργανώθηκε μια τελετή για να εορτασθεί η επιστροφή αυτού του αγάλματος στην εκκλησία του χωριού. Λειτούργησε ο πάτερ Jorge M., στις 21 Μαΐου 2016.

Χάρη σε μια συγκυρία περιστάσεων, βρέθηκα σ΄ αυτή την τελετή και ο πάτερ Jorge μου έκανε την τιμή να δεχτεί την πρόσκλησή μου να γευματίσουμε μαζί. Η συζήτηση ήταν θερμή και δεν περιορίστηκε στα σημεία που θα αναφέρω εδώ. Αλλά θυμόμαστε συχνά από τις συζητήσεις τα σημεία που μας ενόχλησαν. Χωρίς αμφιβολία σαν μία συνειδητοποίηση του δρόμου που μας μένει να διανύσουμε για να αλλάξουμε τον κόσμο που μας περιτριγυρίζει.

Αν και ήξερε ότι είμαι ορθόδοξος, ο πάτερ  Jorge μου εγκωμίασε την πνευματική αναγέννηση που ενέπνευσε ο Ιωάννης Παύλος ο Β΄. Ξέχασε να διευκρινίσει ότι αυτός ήταν που οργάνωσε την σιωπή σε όλες τις καθολικές επισκοπές του πλανήτη, για να κουκουλωθούν όλα τα σκάνδαλα παιδεραστίας, που μπόρεσαν έτσι να αυξηθούν και να πληθυνθούν.

Αφού αναφέρθηκε το θέμα, τον ρώτησα τη γνώμη του για τα θύματα που συσπειρώθηκαν στους κόλπους του συλλόγου La Parole Libérée. Η στήριξή του ήταν πλήρης. Μόνο που, όταν του πρότεινα να υλοποιήσει αυτή την στήριξη με μία επιστολή, ή άλλο μέσο, μου αντέτεινε ότι δεν μπορούσε να επέμβει για γεγονότα που δεν υπάγονταν στην δικαιοδοσία του.

Μετά συνέχισε λέγοντας ότι ήθελε να έρθει στο σπίτι μου, να δει τα παιδιά μου και να μιλήσει για ό,τι είχε διδάξει ο καλός Ιωάννης Παύλος.

Ξάφνου, δεν υπήρχαν προβλήματα δικαιοδοσίας, που αναφέρθηκαν μερικές γραμμές προηγουμένως, αλλά μόνον το Άγιο Πνεύμα που είχε επιτρέψει να συναντηθούμε. Εντάξει, καταλαβαίνω ότι το Άγιο Πνεύμα είναι υπεράνω των ζητημάτων δικαιοδοσίας. Αλλά γιατί μου αντιθέτει αυτές τις δικαιοδοσίες όταν πρόκειται να πάρει θέση για να βοηθήσει τα αθώα θύματα και να τους προσφέρει υποστήριξη;

Γιατί βλέπει το Άγιο Πνεύμα μόνον όταν τον συμφέρει, αποστρεφόμενος εκούσια από όλα τα υπόλοιπα; Η γάγγραινα που καταστρέφει την καθολική Εκκλησία εκ των έσω θα είχε φτάσει σε τέτοιο επίπεδο χωρίς την ένοχη σιωπή του κλήρου που προτιμά να αποτρέψει το βλέμμα του λέγοντας ότι αυτό δεν τον αφορά;

Τι θα έκανε αυτός ο ιερέας εάν τον άφηνα να πλησιάσει τα παιδιά μου, να τους διδάξει τον καλό λόγο του Ιωάννη Παύλου Β΄, ενώ ένας άλλος θα χρησιμοποιούσε την κατάσταση εξάρτησής τους, στην οποία θα είχα συμβάλλει, για να τα αποπλανήσει; Τίποτα. Απέστρεφε τους οφθαλμούς του, ξεχνώντας όλες τις θεωρίες του επί Αγίου Πνεύματος.

Υπάρχουν μόνον δύο κατηγορίες ιερέων που δέχομαι να αφήσω να πλησιάσουν τα παιδιά μου: οι Ρώσοι και οι Γεωργιανοί. Δεν είναι τέλειοι, αλλά ξέρω ότι μπόρεσαν να εξεγερθούν, στη διάρκεια της Ιστορίας, για να πολεμήσουν τις αδικίες, ακόμη και ενάντια στην ιεραρχία τους.

Σε αυτή την ικανότητα εξέγερσης εναντίον της αδικίας, όποιο κι αν είναι το κόστος, βρίσκεται ένα από τα θεμέλια του χριστιανισμού. Ο κλήρος που δεν το διαθέτει χτίζει την δράση του επάνω σε κινούμενη άμμο. Δυσκολεύεται να τοποθετήσει μερικές πέτρες που γκρεμίζονται αμέσως, κάνοντας μάταιο το έργο του.

Ο πάτερ Jorge θεωρούσε ότι αυτά τα σκάνδαλα είχαν επιτρέψει, στις Ηνωμένες Πολιτείες, να εξυγιανθεί η Εκκλησία. Αναγκάστηκε να πουλήσει σχεδόν όλη την περιουσία της για να πληρώσει τις δικαστικές αποζημιώσεις και, στην νέα φτώχεια της, ξαναβρέθηκε εμπρός στις πρωταρχικές αξίες της. Μου εξυμνούσε την αναγέννηση της Εκκλησίας, για παράδειγμα στην Ουάσινγκτον.

Μα για ποια αναγέννηση μπορούμε να μιλήσουμε όταν κανένας από τους υπεύθυνους δεσποτάδες δεν τιμωρήθηκε; Όταν αυτοί που επέτρεψαν αυτά τα εγκλήματα είναι ακόμη στην θέση τους; Όταν είναι αδύνατον να μπορέσουν να ανοικοδομηθούν αυτές οι κατεστραμμένες ζωές;

Οι παλιές ιεροτελεστίες απαιτούσαν την θυσία ενός αθώου παιδιού, κοριτσιού κατά προτίμηση, στα θεμέλια μιας νέας πόλης, για να ικετεύσουν την προστασία των θεών, την ευτυχία και την ευμάρεια. Συναντάμε αυτές τις ανθρωποθυσίες στην θεμελίωση της Ρώμης, ή σε πολλές αρχαίες πόλεις.

Έτσι, παρθένες δόθηκαν στην πυρά κατά την θεμελίωση ελληνιστικών πόλεων, σύμφωνα με τον Ιωάννη Μαλάλα (Χρονογραφία, 31, 8-11· 37, 5-6· 139, 13,21· 192, 4-7· 203, 9-10· 13-14· 221, 21-22· 268, 8-10· 320, 17-21, κλπ.).

Όπως αυτές οι παλιές εθιμοτυπίες, η καθολική Εκκλησία οικοδομεί τις διαδοχικές της αναγεννήσεις με το αίμα αθώων που θυσιάζονται για τις απολαύσεις της ή για τις φιλοδοξίες της. Πέρα από τις περιπτώσεις αναγέννησης που μου ανέφερε ο πάτερ Jorge στις Ηνωμένες Πολιτείες, μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι όλη η σημερινή επικοινωνία του σεβασμιότατου Barbarin αναφέρεται σε αυτή την παλιγγενεσία (εδώ, εδώ, ή ακόμη εδώ). Ανθρωποθυσίες οι οποίες, στην πράξη, αποκλείουν να παραχωρηθεί στα θύματα η παραμικρή επανόρθωση, αφού το θύμα χρησιμεύει στην δημόσια ωφέλεια.

Αναγεννήσεις που φέρουν τον σπόρο των αναγκαίων θυμάτων για την επόμενη παλιγγενεσία που δεν θα αργήσει να έρθει.

Ως προς αυτό, μπορούμε να πούμε αναντίρρητα ότι η ειδωλολατρία υπάρχει ακόμη, σε αυτούς που διατείνονται ότι την αντικατέστησαν. Όπως υπάρχουν επίσης ακόμη οι ανθρωποθυσίες. Και, έτσι, ο κλήρος είναι ανάξιος για κάθε σύγκριση με τον Χριστό που είπε στον Θεό: οὓς δέδωκάς μοι ἐφύλαξα, καὶ οὐδεὶς ἐξ αὐτῶν ἀπώλετο (κατά Ιωάννη 17, 12).

Απόδοση στα ελληνικά: Μαρία Η. Π.