245- La multiplication des pains

Le jour de Noël avait été mouvementé. Le père Nicolas Kakavelakis avait organisé la multiplications des pains et y avait participé. Sans doute était-ce une interprétation très personnelle du texte de l’Évangile dont il se plaisait à dénaturer le sens.

Cet épisode sanguinaire ne marquait malheureusement pas la fin de l'histoire.

Le dimanche premier janvier 2017, je me rendis à l'église en compagnie d'amis. En lieu et place des Albanais du dimanche précédent, nous trouvâmes postés devant l'église trois agents de sécurité qui m'en interdirent l'accès. Notre rencontre est reproduite dans la vidéo ci-dessous.

 

 

Je connais un peu le monde de la sécurité pour avoir des amis qui y travaillent. Ce à quoi j'assistai dépassait tout cadre légal.

L'article R613-1 du code de la sécurité intérieure prévoit : 

Les employés des entreprises de surveillance, gardiennage et transport de fonds ainsi que ceux des services internes de sécurité mentionnés à l'article L. 612-25 sont, dans l'exercice de leurs fonctions, revêtus d'une tenue qui ne doit pas prêter à confusion avec les uniformes définis par les textes réglementaires. 
Cette tenue comporte au moins un insigne reproduisant la dénomination ou le sigle de l'entreprise ou, le cas échéant, du service interne de sécurité et placés de telle sorte qu'il reste apparent et lisible en toutes circonstances.

Aucun des trois agents n'avait le moindre signe représentant sa société.

Je demandai aux agents où était indiqué le nom de leur entreprise. La jeune femme me dit qu'ils étaient assermentés et travaillaient pour la société Euro-sécurité. Mais aucun d'eux ne fit la moindre réponse sur l'absence de signe distinctif de leur société qu'ils avaient l'obligation de porter.

Le métier d'agent de sécurité est une profession réglementée par le titre VI du code de la sécurité intérieure. Pour exercer ce métier, il faut être muni d'une carte professionnelle délivrée par la préfecture à l'employeur. L'agent ne peut pas exercer son office en dehors d'une mission confiée par son employeur. 

Celui qui se soustrait à ces règles s'expose à être poursuivi pour exercice illégal d'une profession réglementée, tel que défini par l'article 433-17 du code pénal.

Les agents me dirent qu'ils avaient ordre de ne pas me laisser entrer. Ils ne donnèrent aucun motif à cette interdiction. Le père Nicolas les avait mandaté et ils ne faisaient là que leur travail...

Je leur fis remarquer que leur mission ne les autorisait pas à m'interdire l'accès de mon lieu de culte. Leur action contrevenait aux dispositions de l'article 1 de la loi de 1905 qui prévoit que la République garantit le libre exercice des cultes sous les seules restrictions édictées ci-après dans l'intérêt de l'ordre public.

Le bulletin officiel du ministère de la justice n° JUSD1107187C définit ainsi l'espace public : l’espace public est constitué des voies publiques ainsi que des lieux ouverts au public ou affectés à un service public. La jurisprudence définit un lieu ouvert au public comme étant « un lieu accessible à tous, sans autorisation spéciale de quiconque, que l’accès en soit permanent et inconditionnel ou subordonné à certaines conditions » (TGI de Paris, 23 octobre 1986, confirmé par un arrêt de la Cour d’appel de Paris du 19 novembre 1986). 

Nous étions clairement ici dans l'espace public, aucune restriction d'accès ne pouvait être prise sans décision judiciaire et ils n'en possédaient aucune.

Ce n'était pas moi qui causait du trouble, mais bien le père Nicolas qui était l'auteur d'une agression contre moi quelques jours plus tôt. Les agents répondirent qu'ils avaient effectivement entendu ce qui s'était passé.

Devant ces arguments, le jeune homme entra dans l'église pour prendre des consignes. Il ressortit peu après en disant que je ne pouvais pas entrer, sans plus de précisions.

Un agent de sécurité ne dispose d'aucunes prérogatives propres aux forces de l'ordre. Il peut éventuellement regarder le contenu d'un sac si son propriétaire est d'accord. Il ne peut rien toucher. Il ne peut bloquer personne ni le retenir contre sa volonté. Il ne peut que surveiller. Et s'il rencontre une difficulté, il doit appeler la police. 

Ici, ces trois personnes se permettaient d'abuser allègrement du titre qu'ils s'arrogeaient, mais dont tout montrait qu'il était usurpé. Leur attitude mettait clairement en danger l'autorisation préfectorale d'exercer d'Euro-sécurité, la société dont ils se revendiquaient.

Devant ce blocage, je décidai d'appeler la police, suivant les consignes que m'avait données monsieur A., gardien de la paix, lequel avait pris ma plainte pour violences en réunion quelques jours plus tôt.

Dès qu'il entendit le mot « police », l'un des agents prétexta qu'il avait froid et partit se mettre au chaud dans sa voiture. Il n'allait pas revenir.

La police arriva environ 30 à 40 minutes plus tard. Monsieur A. m'avait assuré qu'une patrouille viendrait en cas de besoin et m'aiderait à entrer. Malgré cela, la patrouille choisit de ne rien faire. Elle ne prit pas les identités des agents de sécurité, ni ne demanda à contrôler leur plaque professionnelle. Elle repartit sans intervenir.

Quelques jours plus tard, monsieur A. me reçut au commissariat de Lyon 7ème. Il prit un complément de plainte avec les photos des agents de sécurité, la vidéo de leur intervention, ainsi que les coordonnées de la société Euro-sécurité de laquelle ils avaient prétendu relever.

Monsieur A. considéra que ce refus d'accès était la continuité de l'agression de la semaine précédente et qu'il devait être instruit en même temps qu'elle. Ce refus d'accès ne reposait sur aucune décision légale car seul un juge aurait pu la prendre. La plainte serait instruite, à condition toutefois que ses supérieurs ne bloquent pas la procédure...

Je reste intéressé pour connaître les noms et adresses de ces trois « agents » afin de les assigner en vertu des dispositions de l'article 31 de la loi de 1905 qui prévoit :

Sont punis de la peine d'amende prévue pour les contraventions de la 5ème classe [...] ceux qui, soit par voies de fait, violences ou menaces contre un individu, soit en lui faisant craindre de perdre son emploi ou d'exposer à un dommage sa personne, sa famille ou sa fortune, l'auront déterminé à exercer ou à s'abstenir d'exercer un culte, à faire partie ou à cesser de faire partie d'une association cultuelle, à contribuer ou à s'abstenir de contribuer aux frais d'un culte.

En attendant que la situation ne se débloque, il allait falloir s'organiser pour le dimanche suivant, qui risquait fort d'être à nouveau mouvementé.

245 – Ο πολλαπλασιασμός των μπάτσων

Τα ανήμερα των Χριστουγέννων ήταν ταραχώδη. Ο παπα-Νικολάκης Κακαβελάκης είχε οργανώσει τον πολλαπλασιασμό των μπάτσων και συμμετείχε. Αναμφίβολα επρόκειτο για πολύ προσωπική ερμηνεία του Ευαγγελίου που του άρεσε να αλλοιώνει την έννοια.

Αυτό το αιματηρό επεισόδιο δεν σημάδευε δυστυχώς το τέλος της ιστορίας.

Την Κυριακή 1^η Ιανουαρίου 2017, πήγα στην Εκκλησία συνοδευόμενος από φίλους. Αντί για τους Αλβανούς της προηγούμενης Κυριακής, βρήκαμε στημένους μπροστά στην εκκλησία τρεις σεκιουριτάδες που μου απαγόρευσαν την είσοδο. Η συνάντησή μας απομνημονεύθηκε στο εξής βίντεο.

 

 

Ξέρω λιγάκι την πιάτσα των σεκιουριτάδων γιατί έχω φίλους που κάνουν αυτή την δουλειά. Και αυτό που είδα παραβίαζε κάθε νόμιμο πλαίσιο.

Το άρθρο R613-1 του κώδικα εσωτερικής ασφαλείας προβλέπει:

Οι υπάλληλοι των επιχειρήσεων επίβλεψης, φύλαξης και μεταφοράς χρημάτων όπως και αυτοί των εσωτερικών υπηρεσιών ασφαλείας που αναφέρονται στο άρθρο L. 612-25 φέρουν, κατά την άσκηση των υπηρεσιών τους ενδυμασία που δεν πρέπει να προκαλεί σύγχυση με τις στολές που καθορίζονται από τα κανονιστικά κείμενα.

Αυτή η ενδυμασία συμπεριλαμβάνει τουλάχιστον ένα διακριτικό σήμα που αναπαράγει την ονομασία ή το σήμα της επιχείρησης ή, κατά περίπτωση, της εσωτερικής υπηρεσίας ασφαλείας και τοποθετημένα έτσι ώστε να είναι εμφανή και αναγνώσιμα σε όλες τις περιστάσεις.

Κανένας από τους τρεις δεν είχε το παραμικρό σήμα που αντιπροσώπευε την επιχείρησή του.

Τους ρώτησα που φαινόταν το όνομα της επιχείρησής τους. Η νεαρή μου είπε ότι ήταν ορκωτοί και δούλευαν για την εταιρεία Euro-sécurité. Αλλά κανείς δεν απάντησε για την έλλειψη διακριτικού σήματος της εταιρείας τους που ήταν υποχρεωμένοι να φέρουν.

Το επάγγελμα του προσωπικού ασφαλείας είναι ένα επάγγελμα κατοχυρωμένο νομοθετικά από τον τίτλο VI του κώδικα εσωτερικής ασφαλείας. Για να ασκήσει κάποιος αυτό το επάγγελμα, πρέπει να φέρει μία επαγγελματική κάρτα που εκδίδεται από την Νομαρχία στον εργοδότη. Ο υπάλληλος ασφαλείας δεν μπορεί να ασκήσει την λειτουργία του πέραν από μία αποστολή που του αναθέτει ο εργοδότης του.

Αυτός που παραβαίνει αυτούς τους κανόνες εκτίθεται στις διώξεις για παράνομη άσκηση νομοθετικά κατοχυρωμένου επαγγέλματος, όπως ορίζεται από το άρθρο 433-17 του ποινικού κώδικα.

Οι σεκιουριτάδες μου είπαν ότι είχαν διαταγή να μη με αφήσουν να μπω μέσα. Δεν έδωσαν κανένα λόγο για αυτή την απαγόρευση. Ο παπα-Νικολής τους είχε δώσει εντολή και έκαναν απλά την δουλειά τους…

Τους υπογράμμισα ότι η αποστολή τους δεν τους επέτρεπε να μου απαγορεύσουν την είσοδο στον χώρο λατρείας μου. Η δράση τους παρέβαινε τις διατάξεις του άρθρου 1 του νόμου του 1905 που προβλέπει ότι το Κράτος εξασφαλίζει την ελεύθερη άσκηση των λατρειών υπό τους μόνους περιορισμούς που θεσπίζονται στην συνέχεια προς όφελος της δημόσιας τάξης.

Το επίσημο δελτίο του Υπουργείου Δικαιοσύνης υπ΄ αριθ.° JUSD1107187C ορίζει ως εξής τον δημόσιο χώρο: ο δημόσιος χώρος αποτελείται από τους δημόσιους δρόμους όπως και τους χώρους ελεύθερης πρόσβασης κοινού ή εκχωρημένους σε δημόσια υπηρεσία. Η νομολογία ορίζει έναν χώρο ελεύθερης πρόσβασης στο κοινό ως «έναν χώρο προσιτό σε όλους, χωρίς ειδική άδεια οποιουδήποτε, είτε η πρόσβαση είναι μόνιμη και χωρίς όρους ή υποκείμενη σε ορισμένους όρους» (Πρωτοδικείο Παρισίων, 23 Οκτωβρίου 1986, επιβεβαιωμένο από μία απόφαση τους Εφετείου Παρισίων της 19^ης Νοεμβρίου 1986).

Βρισκόμασταν εδώ καθαρά σε έναν δημόσιο χώρο και καμία απαγόρευση πρόσβασης δεν μπορούσε να ληφθεί χωρίς δικαστική απόφαση και δεν είχαν καμία.

Δεν ήμουν εγώ αυτός που προκαλούσε διατάραξη, αλλά ο παπα-Νικολής που ήταν ο δράστης μίας επίθεσης εναντίον μου μερικές ημέρες πριν. Οι σεκιουριτάδες απάντησαν ότι είχαν όντως ακούσει αυτό που συνέβη.

Εμπρός σε αυτά τα επιχειρήματα, ο νεαρός μπήκε στην εκκλησία για να πάρει οδηγίες. Γύρισε λίγο μετά λέγοντας ότι δεν μπορούσα να μπω, χωρίς περισσότερες διευκρινίσεις.

  
  

Ένας υπάλληλος ασφαλείας δεν διαθέτει κανένα από τα δικαιώματα ίδια στις δυνάμεις τάξης. Μπορεί ενδεχομένως να κοιτάξει το περιεχόμενο μιας τσάντας εάν ο κάτοχός της συμφωνεί. Δεν μπορεί να αγγίξει τίποτα. Δεν μπορεί να μπλοκάρει κανέναν ούτε να τον κρατήσει ενάντια στην θέλησή του. Μπορεί μόνον να επιβλέπει. Και εάν συναντήσει μια δυσκολία, πρέπει να καλέσει την αστυνομία.

Εδώ, αυτά τα τρία άτομα έπαιρναν τον αέρα να καταχρώνται αβέρτα-κουβέρτα  τον τίτλο που έδιναν μόνοι τους, ενώ τα πάντα αποδείκνυαν ότι τον σφετερίζονταν. Η στάση τους έθετε καθαρά σε κίνδυνο την νομαρχιακή άδεια άσκησης της Euro-sécurité, της εταιρείας στην οποία έλεγαν ότι ανήκαν.

Εμπρός σε αυτό το μπλοκάρισμα, αποφάσισα να καλέσω την αστυνομία, σύμφωνα με τις οδηγίες που μου είχε δώσει ο κύριος A., αρχιφύλακας, στον οποίο είχα καταθέσει την μήνυσή μου για πρόσκληση σωματικών βλαβών από κοινού μερικές μέρες πριν.

Μόλις άκουσε την λέξη «αστυνομία», ένας από τους σεκιουριτάδες είπε ότι κρύωνε και πήγε να μπει στο αυτοκίνητό του για να ζεσταθεί. Δεν ξαναγύρισε.

Η αστυνομία έφτασε 30 με 40 λεπτά αργότερα. Ο κύριος A. με είχε διαβεβαιώσει ότι ένα περιπολικό θα ερχόταν σε περίπτωση ανάγκης και θα με βοηθούσε να μπω. Παρ΄ όλα αυτά, το περιπολικό επέλεξε να μην κάνει τίποτα. Δεν ζήτησε τις ταυτότητες των σεκιουριτάδων, ούτε ζήτησε να ελέγξει το επαγγελματικό τους σήμα. Έφυγε χωρίς να επέμβει.

Μερικές μέρες αργότερα, είδα τον κύριο A. στο αστυνομικό τμήμα του 7^ου διαμερίσματος της Λυών. Κατέγραψε ένα συμπλήρωμα της μήνυσης με τις φωτογραφίες των σεκιουριτάδων, το βίντεο της επέμβασής τους, όπως και τα στοιχεία της εταιρείας Euro-sécurité στην οποία ισχυρίζονταν ότι ανήκαν.

Ο κύριος A. θεώρησε ότι αυτή η απαγόρευση πρόσβασης ήταν η συνέχεια της επίθεσης της προηγούμενης εβδομάδας και έπρεπε να γίνει ανάκριση ταυτόχρονα μ΄ αυτήν. Αυτή η απαγόρευση πρόσβασης δεν βασιζόταν σε καμία νόμιμη απόφαση γιατί μόνον ένας δικαστής μπορούσε να την πάρει. Η καταγγελία θα εξεταζόταν, υπό την προϋπόθεση ωστόσο να μην μπλοκάρουν την διαδικασία του οι προϊστάμενοί του…

Ενδιαφέρομαι να μάθω τα ονοματεπώνυμα και τις διευθύνσεις των τριών «σεκιουριτάδων» για να τους καταγγείλω βάσει του άρθρου 31 του νόμου του 1905 που προβλέπει:

Τιμωρούνται με το πρόστιμο που προβλέπεται για τις παραβάσεις της 5^ης κλάσης […] αυτοί οι οποίοι, είτε μέσω επιθέσεων, βιαιοπραγιών ή απειλών εναντίον ενός ατόμου, είτε εκφοβίζοντάς το με την απώλεια της εργασίας του ή να εκθέσουν σε κίνδυνο το άτομό του, την οικογένειά του ή την περιουσία του, το έχουν πείσει να ασκήσει ή να απέχει από την άσκηση μιας λατρείας, να γίνει μέλος ή να πάψει να είναι μέλος ενός θρησκευτικού συλλόγου, να συμβάλει ή να πάψει να συμβάλλει στις δαπάνες μιας λατρείας.

Περιμένοντας να ξεμπλοκαριστεί η κατάσταση, θα έπρεπε να οργανωθούμε για την επόμενη Κυριακή, που προοιωνιζόταν πολύ ότι θα ήταν ταραχώδης.

Απόδοση στα ελληνικά: Μαρία Η. Π.